Malaga

Malaga – kolebka Pablo Picasso

Historia Malagi obejmuje około 2800 lat, co czyni ją jednym z najstarszych miast w Europie i jednym z najstarszych nieprzerwanie zamieszkałych miast na świecie. Według większości uczonych została założona ok. 770 p.n.e. przez Fenicjan jako Malaka. Pozostałości archeologiczne i zabytki z epoki fenickiej, rzymskiej, arabskiej i chrześcijańskiej sprawiają, że historyczne centrum miasta jest “otwartym muzeum”, ukazującym jego historię liczącą prawie 3000 lat. W Maladze urodzili się malarz i rzeźbiarz Pablo Picasso, hebrajski poeta i żydowski filozof Salomon Ibn Gabirol oraz aktor Antonio Banderas.

Poza 16 słonecznymi plażami to andaluzyjskie miasto nad brzegiem Morza Śródziemnego ma bardzo ciekawe życie kulturalne. W miejscu, w którym urodził się genialny Pablo Picasso, powstały w ostatnich latach muzea, które zaspokoją wszystkie gusta, a miasto przeżywa swój renesans.

Jeśli do uroków morza i kultury dodamy żywą atmosferę, obfite tapas serwowane w tutejszych barach, modne dzielnice takie jak Soho, miejsca takie jak port, przekształcone w celu podkreślenia nowoczesnego oblicza miasta, oraz wielowiekowe zabytki, rezultatem jest fascynująca metropolia, którą każdy chętnie pozna. Skoro wszyscy mówią, że Malaga jest ładniejsza niż kiedykolwiek, to z czegoś to musi wynikać.

1. HISTORIA

Pierwsze osadnictwo kolonialne datuje się na lata 800 p.n.e. i 500 p.n.e., zlokalizowane byøy u ujścia rzeki Guadalhorce, na wyspie w jej ujściu, w enklawie znanej jako Cerro del Villar. W miejscu, gdzie znajduje się aktualnie miasto, znajdowała się osada Bastulusów, na bazie której Fenicjanie założyli kolonię Malaka, przyciągnięci dobrymi warunkami do dokowania w jej naturalnym porcie oraz dużą ilością złóż srebra i miedzi. Po okresie dominacji kartagińskiej Malaka stała się częścią Rzymu. W czasach rzymskich miasto Málaga (łac. Malaca) osiągnęło niezwykły rozwój. Początkowo obdarzona statusem gminy federacyjnej, uzyskała status gminy na bazie prawa łacińskiego w I wieku, po ogłoszeniu “Edyktu łacińskiego” dla Hispanii przez Wespazjana i promulgacji przez Domicjana lex Flavia municipalis, która dostosowała przepisy prawa miejskiego promulgowanego przez Augusta do specyfiki gmin prawa łacińskiego w Hispanii. Nosi on nazwę Lex Flavia Malacitana.  Do tego okresu należy Teatr Rzymski, duża publiczna Łaźnia i inne rzeźby zachowane w Muzeum Archeologicznym.

Upadek Rzymian ustąpił miejsca dominacji ludów germańskich, które około roku 411 spustoszyły wybrzeże Malagi. Z zamiarem odbudowy Imperium Rzymskiego, cesarz bizantyjski Justynian I zdobył miasto w latach 552-55, czyniąc je częścią bizantyjskiej prowincji Spania aż do 614 roku, kiedy to zostało zajęte przez Wizygotów pod dowództwem króla Sisebuto.

Po arabskim podboju przez syna Musy, Abd al-Aziza, Mālaqa (po arabsku مالقة) stała się kwitnącym miastem otoczonym murem obronnym z genueńskimi dzielnicami kupieckimi i żydowskimi. Malaga stała się stolicą taifa Hammudidów, a także trzech innych krótkotrwałych królestw w późniejszym okresie. Ślady tego okresu można jeszcze zobaczyć w historycznym centrum i w dwóch jego głównych zabytkach: w Alcazabie i zamku Gibralfaro. Miała też dwa przedmieścia poza murami, El Perchel i La Victoria, handlowano tam głównie z Marokiem i posiadała klasę średnią oddaną rzemiosłu i handlowi. To właśnie w tym okresie żył żydowski filozof i poeta Ibn Gabirol.

Zdobycie miasta przez katolickich monarchów w 1487 roku było krwawym epizodem w ostatecznej wojnie z Nasrydzkim Królestwem Granady. Oblężenie miasta było jednym z najdłuższych w czasie rekonkwisty, trwało sześć miesięcy i odcięło dostawy żywności. Miasto poddało się 18 sierpnia. Ludność została ukarana poprzez poprzez niewolę lub śmierć. Po oblężeniu miasta królowa Izabela Katolicka dokonała pewnych zmian. W jednym z meczetów, znajdującym się obecnie na ulicy Granada, królowa Izabela kazała zasłonić mauretański łuk wejściowy i kazała zbudować dwa chrześcijańskie łuki po obu stronach, przekształcając ten meczet w kościół i nadając mu przydomek Santiago Matamoros.

Utrata Gibraltaru w 1704 roku sprawiła, że Malaga stała się jednym z kluczy do Cieśniny Gibraltarskiej. Organizowano tam bazy marynarki wojennej, zaopatrzenie północnoafrykańskich terenów i obronę Morza Śródziemnego.

Pod wpływem kastylijskim miasto zaczęło zmieniać swój układ urbanistyczny i rozpoczęło budowę Katedry w Maladze, której architektem był Diego de Siloé, na fundamentach Wielkiego Meczetu. Kościoły i klasztory budowane poza obrębem murów zaczęły przyciągać ludność, dając początek powstawaniu nowych dzielnic poza murami miasta, takich jak La Trinidad czy Capuchinos.

Od XV do XVIII wieku miasto weszło w okres niestabilności, nie tylko z powodu skutków powstania Maurów i ich późniejszego wypędzenia, ale także z powodu powodzi spowodowanych przez rzekę Guadalmedina, którym towarzyszyło kilka kolejnych złych zbiorów w XVII wieku, a także epidemii, trzęsień ziemi i eksplozji magazynów prochowych..

Civitates uważali Malagę za imperium bogactwa, ze względu na jej uprzywilejowaną enklawę handlową. Jej produkty rolne, zwłaszcza wina, a także cenione naczynia glazurowane, przyciągały kupców zagranicznych różnych narodowości; Flandria, Anglia i Francja handlowały głównie drewnem, tkaninami i pszenicą. Handel odbywał się głównie podczas “la vendeja”.

Malaga, jako siedziba Kapitanatu Generalnego Wybrzeża i Królestwa Granady, odgrywała istotną rolę w polityce zagranicznej Burbonów. W mieście organizowano bazy marynarki wojenne, zaopatrzenie północnoafrykańskich terenów i obronę Morza Śródziemnego. Wiązało się to z ogromnymi wydatkami na obronę: ufortyfikowaniem portu, wieżami nadbrzeżnymi i pułkami milicji. Dodatkowo utrata Gibraltaru w 1704 roku na rzecz Brytyjczyków sprawiła, że jeden z kluczy do Cieśniny Gibraltarskiej znalazł się w Maladze.

W drugiej połowie XVIII wieku chroniczne problemy z zaopatrzeniem w wodę, z którymi borykała się Malaga, zostały rozwiązane dzięki kulminacji jednego z najważniejszych projektów inżynieryjnych zrealizowanych w Hiszpanii w tym stuleciu: akweduktowi San Telmo.

XIX wiek
W pierwszych latach XIX wieku Malaga odegrała wiodącą rolę w hiszpańskiej wojnie o niepodległość; przyczyniła się w decydujący sposób do pierwszego zwycięstwa armii europejskiej nad wojskami Napoleona w bitwie pod Bailén, z tysiącami ochotników i na czele wojsk hiszpańskich, jej gubernatorem, generałem Teodoro Redingiem. W 1810 roku wojska Napoleona ponownie przeniknęły do południowej Hiszpanii, miasto było okupowane do 1812 roku i musiało płacić wysokie podatki za to, że jako jedyna południowa stolica zbuntowało się przeciwko nim.

Przez większą część wieku Malaga była jednym z najbardziej aktywnych miast w kraju, wnosząc decydujący wkład w triumf liberalizmu w Hiszpanii. Tak duża aktywność rewolucyjna przyniosła mu tytuł “zawsze odważnego” i legendę “pierwszego w niebezpieczeństwie wolności “.

Było to jedno z pierwszych miast na półwyspie, które w pełni doświadczyło rewolucji przemysłowej, stając się pierwszym miastem przemysłowym w Hiszpanii, a następnie przez lata utrzymując drugie miejsce za Barceloną. Znacznie wzrosła też działalność handlowa, a w latach 1860-1865 przeszła wielką rewolucję. W tym okresie rozwinęły się wielkie rodziny mieszczańskie Malagi, niektóre z nich miały wpływ na politykę krajową. Pod ich wpływem Malaga cieszyła się dwoma dobrze prosperującymi sektorami przemysłowymi, oba zlokalizowane poza centrum o średniowiecznym rodowodzie: na zachodnim krańcu zaczął kształtować się krajobraz miejski pod wpływem działalności przemysłowej, natomiast na drugim końcu miasta zaczęły pojawiać się wille i hotele.

Wraz z ustąpieniem z tronu Amadeusza Sabaudzkiego doszło do wielkich niepokojów. Życie polityczne w Maladze podczas sześcioletniego okresu demokratycznego charakteryzowało się radykalnym i ekstremistycznym tonem. Federalny republikanizm zyskał silne poparcie wśród klas pracujących i zachęcał do powstań, które wywoływały wielki niepokój wśród sektorów zamożnych.

Upadek miasta rozpoczął się w 1880 roku. Kryzys doprowadził do zamknięcia odlewni w Maladze i towarzyszył mu upadek przemysłu cukrowniczego oraz plaga, która zniszczyła winnice w Maladze. Opuszczenie tych posiadłości przyniosło ze sobą znaczne wylesienie zboczy, co spowodowało wzrost powodzi wodnych, powodując wiele klęsk i zgonów aż do końca XX wieku.

Początek XX wieku był okresem ekonomicznej readaptacji, w którym nastąpił stopniowy demontaż przemysłu i nieregularna działalność handlowa. Wszystko to miało miejsce w zacofanym i ledwo piśmiennym społeczeństwie, w którym słaba już oligarchia sprawowała kontrolę ekonomiczną i polityczną. Konflikty społeczne, depresja ekonomiczna i słabe struktury rządowe były głównymi problemami, które skłoniły republikanizm i ruchy robotnicze do wzmocnienia swojej obecności w mieście.

W 1931 roku, po proklamowaniu II Republiki Hiszpańskiej, Malaga była miastem hiszpańskim najbardziej dotkniętym tragicznymi wydarzeniami sprowokowanymi przez antyklerykałów i lewicowych ekstremistów, między 10 a 13 maja, znanymi jako palenie klasztorów. W 1933 roku pierwszy zastępca Komunistycznej Partii Hiszpanii opuścił Malagę ze względu na to oraz dużą liczbę aktywnych bojowników związanych z socjalizmem, anarchizmem i komunizmem, w tym okresie Malaga była znana jako “Czerwona Malaga”, pomimo liberalnych i konserwatywnych sektorów miasta, których obecność była również liczna.

Po wybuchu wojny domowej miasto pozostawało pod kontrolą republikańską aż do początku 1937 roku, kiedy to armia Franco, z pomocą włoskich ochotników i pod rozkazami generała Queipo de Llano, rozpoczęła ofensywę na miasto, które zostało zajęte 7 lutego. Późniejsze represje były jednymi z najostrzejszych i najokrutniejszych w czasie wojny, szacowane na około siedemnaście tysięcy osób rozstrzelanych, pochowanych w masowych grobach, takich jak te na cmentarzu San Rafael.

W okresie dyktatury Francisco Franco, Malaga doświadczyła silnej ekspansji demograficznej, spowodowanej imigracją z różnych części prowincji do samej stolicy, oraz ekspansji gospodarczej, motywowanej boomem turystycznym na Costa del Sol. Miały miejsce również ruchy migracyjne do innych części Hiszpanii i Europy Środkowej.

Podczas wczesnego reżimu Franco, Malaga była zarządzana przez cywilnego gubernatora, burmistrza i przewodniczącego. Te trzy stanowiska były prawnymi pośrednikami między generałem Franco a prowincją, były to osoby z wewnętrznego kręgu dyktatora, które zostały przez niego umieszczone na tych stanowiskach. Pewne działania podejmowała też jedyna legalna wówczas partia znana jako Falange, kierowana przez szefa Ruchu, który był zwykle tą samą osobą, która pełniła funkcję cywilnego gubernatora. Rola Falange została jednak sprowadzona do roli prostego aparatu biurokratycznego ideologicznie wspierającego Franco i próbującego naśladować włoską partię faszystowską. Po zakończeniu II wojny światowej Falange podupadła, przy czym sam Franco stopniowo ograniczał rolę partii na rzecz wsparcia udzielanego Kościołowi katolickiemu, który uzyskał teraz ważną legitymizację.

Dzięki monarchii parlamentarnej i konstytucji z 1978 roku, Malaga wraz z nowym stuleciem doświadczyła rozwoju kulturalnego i gospodarczego południowej Hiszpanii i basenu Morza Śródziemnego, będąc miastem o największej aktywności gospodarczej w całej Andaluzji.

2. POGODA

Malaga, Spain

3. ATRAKCJE

Aby zobaczyć zdjęcia, wybierz z mapy interesującą Cię atrakcję i naciśnij zdjęcie po lewej stronie.

W starożytnej fenickiej zagrodzie znajdowała się latarnia morska, od której nazwę wzięło wzgórze Gibralfaro (Jbel-Faro, czyli wzgórze latarni). To właśnie Abderramán III przekształcił starożytne ruiny, które istniały przed przybyciem Rzymian, w twierdzę. Twierdza została powiększona i przekształcona w cytadelę przez nasrydzkiego króla Jusufa I w 1340 roku. Zamek był intensywnie oblegany przez katolickich monarchów przez całe lato 1487 roku. Po oblężeniu Ferdynand Katolicki obrał ją za swoją rezydencję, natomiast Izabela I Kastylijska wybrała mieszkanie w mieście.

Został zbudowany w celu umieszczenia w nim wojsk i ochrony Alcazaby podczas oblężeń, ze względu na powszechne wykorzystanie wzgórza przez artylerię.

Była to jedna z najbardziej nie do zdobycia fortec na Półwyspie Iberyjskim. Składa się z dwóch linii murów i ośmiu baszt. Zewnętrzny mur łączy się z coracha, zygzakowatymi ścianami, które utrzymują zamek i Alcazabę razem. Z kolei mur wewnętrzny umożliwia patrolowanie po obwodzie twierdzy.

Zamek podzielony jest na dwie części. Górna część znana jest jako główny dziedziniec i mieści Centrum Interpretacji. Na tym samym terenie znajduje się główna wieża, która ma 17 metrów wysokości, studnia fenicka oraz łaźnie. Odwiert Airón jest wydrążony w żywej skale i ma głębokość 40 metrów.

W dolnej części, czyli na placu defiladowym, znajdowały się koszary dla wojska i stajnie. Wieża albarrana lub biała wieża, zorientowana na północny wschód, jest jedną z najbardziej widocznych, a wewnątrz znajduje się cysterna, budynki gospodarcze i magazyny.

Dziś zamek można zwiedzać, a z jego wieży rozciąga się wspaniały widok na miasto Malaga, a w pogodne dni można dostrzec niektóre góry pasma Rif (w Afryce) i Cieśninę Gibraltarską.

W zamkowej prochowni znajduje się wystawa, która pokazuje elementy codziennego życia na zamku na przestrzeni dziejów. Znajdują się w niej, oprócz innych eksponatów, typowe mundury wojskowe żołnierzy regimentów z poszczególnych okresów, którzy przebywali w zamku: z XVI wieku – Alabardero; w XVII wieku – Arcabucero; w XVIII wieku – żołnierz Regimiento Fixo de Málaga; z XIX wieku – oficer piechoty Reding; a z XX wieku – żołnierz Regimiento Borbón.

Latem miasto Malaga organizuje w Patio de Armas zamku recitale jazzowe, etniczne i muzyki klasycznej w ramach festiwalu Gibfest.

Niektóre sceny z filmu fabularnego “Zapach tajemnicy” w reżyserii Mike’a Todda i z udziałem Elizabeth Taylor były kręcone w zamku Gibralfaro w 1959 roku.

Alcazaba w Maladze (z arabskiego al-qaṣbah, قصبة) to pałacowa fortyfikacja pochodząca z okresu islamskiego, zbudowana na szczycie wcześniejszej fortyfikacji pochodzenia fenicko-punickiego. Znajduje się na zboczach góry Gibralfaro, na wzniesieniu, ale przylegającym i połączonym z historycznym centrum miasta, które stanowiło starożytną madinę Mālaqa, a na szczycie której stoi Zamek Gibralfaro.

Zajmował wschodni kraniec nieistniejącego już murowanego ogrodzenia miasta, tak że front południowy, zachodni i północny znajdowały się w obrębie murów miejskich. Jego obecna powierzchnia 15 000 metrów kwadratowych nie jest nawet o połowę mniejsza niż w czasach jego świetności, o czym świadczą zachowane historyczne plany.

Według architekta i konserwatora Leopoldo Torres Balbás, Alcazaba w Maladze jest prototypem architektury wojskowej okresu Taifa z 11 wieku, z podwójnym murem i dużą liczbą fortyfikacji, jego jedynym odpowiednikiem jest zamek Crac de los Caballeros, twierdza zbudowana w Syrii przez krzyżowców między 12 i 13 wiekiem.

Ten pałac-forteca jest jednym z zabytków miasta, często odwiedzanym miejscem, które łączy w sobie historię i piękno w tej samej obudowie.

Pochodzący z okresu muzułmańskiego, znajduje się u podnóża góry Gibralfaro, gdzie znajduje się andaluzyjski zamek obronny, z którym łączył go korytarz chroniony murami zwany La Coracha; obok rzymskiego Teatru Malagi i naprzeciwko Palacio de la Aduana, jest okazją do zobaczenia w zaledwie kilku metrach związku kultur rzymskiej, andaluzyjskiej i renesansowej, co czyni ten zakątek miejscem szczególnym.

Alcazaba, którą można zobaczyć dzisiaj, jest wynikiem długiego procesu historycznego, który można podzielić na cztery etapy: okres andaluzyjski, od X do XV wieku; po rekonkwiście pod koniec XV wieku do XVIII wieku; porzucenie struktury wojskowej i pogorszenie, od XIX wieku do początku XX wieku; i jego odzyskanie jako Zabytek Historyczno-Artystyczny od lat trzydziestych do dnia dzisiejszego.

Niektórzy historycy muzułmańscy twierdzą, że to berberyjski król Taifa, Badis ben Habús, nakazał budowę Alcazaby, wykorzystując do jej ozdoby marmur, kolumny i posągi z sąsiedniego teatru rzymskiego, ale inne badania podważają to twierdzenie, ponieważ istnieją dowody sugerujące, że nie była to praca budowlana, lecz odbudowa starożytnego murowanego ogrodzenia pochodzenia fenickiego. Podobnie przed Ben Habúsem dynastia Hammudidów, ostatni kalifowie Kordoby i królowie Taifa z Malagi, którzy przenieśli dwór kalifatu do Malagi podczas Fitny al-Andalus, używali Alcazaby i jej pomieszczeń jako rezydencji pałacowej.

Almorawidowie wdarli się do Alcazaby w 1092 roku, a Almohadowie w 1146 roku. Później, w 1279 roku, został poddany Muhammadowi II Ben al-Ahmarowi i stał się częścią Nasrydzkiego Królestwa Granady.

W czasie rekonkwisty Alcazaba stanowiła nieprzekraczalny bastion Nasrydów w zdobyciu Malagi przez Ferdynanda Katolickiego, który po pokonaniu i zdobyciu El Zagal w Vélez oblegał cytadelę, która znajdowała się w rękach Hameta el-Zegrí i jego golemów. Oblężenie rozpoczęło się 5 maja 1487 r. i nie udało się pokonać armii Nasrydów, która liczyła 3 tys. gomeresów i 8 tys. zbrojnych. 18 sierpnia, po wynegocjowaniu swojego obywatelstwa jako Mudejar, Ali Dordux poddał Alcazabę, ale pod dowództwem El Zegrí i Ali Derbal, Alcazar of Gibralfaro utrzymał się jeszcze przez dwa dni, aż uległ głodowi. 19 sierpnia do miasta wkroczyli katoliccy monarchowie, podnosząc na utrzymaniu Alcazaby krzyż i sztandar Kastylii. Król Ferdynand podarował Maladze wizerunek Dziewicy Zwycięskiej, rzeźbę pochodzenia niemieckiego podarowaną hiszpańskiemu monarsze przez cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Maksymiliana I, która od tej pory stała się patronką miasta.

Chociaż istnieją dowody na jego dobry stan zachowania aż do 1675 roku, z biegiem lat cytadela przeszła długi proces degradacji, z trzęsieniem ziemi w 1680 roku i bombardowanie miasta przez dziewięć francuskich statków z Zatoki Malaga w 1693 roku, w trakcie wojny dziewięcioletniej. W latach 1733-1735 gubernator Alcazaby, Francisco Antonio de Unzaga Amézaga y Aperribay, zezwolił klasom robotniczym na odprawianie mszy w oratorium kaplicy San Gabriel de la Alcazaba, dlatego też gubernator ten zwrócił się do króla z prośbą o odrestaurowanie tej kaplicy, znajdującej się przy Calle del Zagal, w pobliżu teatru rzymskiego, która dzięki światłemu zarządzaniu Unzagi bardzo ucierpiała podczas trzęsień ziemi w 1693 roku. Jego andaluzyjskie łuki zachowały się aż do bombardowania w 1937 roku podczas hiszpańskiej wojny domowej. W latach 1787-1792 generał porucznik Luis de Unzaga y Amézaga, prezes Junta de Reales Obras i jako gubernator Generalnego Dowództwa wybrzeży Królestwa Granady, które obejmowało morską prowincję Málaga, zarządził różne prace mające na celu renowację Alcazaby i Gibralfaro, aby jego garnizony wojskowe mogły otrzymywać tam wodę pitną.

W czasie wojny o Roussillon w 1794 roku było to więzienie dla 479 Francuzów, a w zagrodzie na polecenie sekretarza stanu Manuela Godoya wzniesiono Królewski Szpital San Luis. W późniejszym okresie mury zewnętrzne i część obudowy wewnętrznej były wykorzystywane jako budynek gospodarczy. Dopiero w pierwszych dekadach XX wieku rozpoczęto prace konserwatorskie, zwłaszcza od lat 30. Głównymi osobami odpowiedzialnymi za to dzieło byli między innymi krytyk sztuki Ricardo de Orueta, architekci José Joaquín González Edo, Leopoldo Torres Balbás, Fernando Guerrero-Strachan Rosado i Francisco Prieto Moreno oraz badacz i akademik Juan Temboury, wszyscy pod patronatem ówczesnego gubernatora cywilnego Emilio Lamo de Espinosa.

Teatr rzymski w Maladze to archeologiczne pozostałości teatru starożytnej Malaki i główny zachowany ślad rzymskiej obecności w Maladze. Znajduje się on w zabytkowym centrum miasta, u stóp wzgórza Alcazaba. Pochodzący z wczesnych lat Imperium projekt odpowiada konstrukcji mieszanej, która łączy wykorzystanie zbocza wzgórza na trybuny – w stylu teatrów greckich.

Jest to średniej wielkości teatr, który był bogato zdobioną dużymi marmurowymi płytami, oraz sceną, której podłoga została teraz odtworzona z drewnianą deską podłogową, taką, jaką miałaby w czasie użytkowania. Scena zamknięta była z tyłu ozdobną fasadą ozdobioną otworami, kolumnami i rzeźbami, których kilka przykładów udało się odzyskać.

Teatr został odkryty w 1951 roku podczas prac związanych z tworzeniem terenu pod ogród. Szczątki początkowo zidentyfikowano jako jedną z bram w murze. Szybko okazało się, że w rzeczywistości jest to Aditus Maximus budynku teatralnego z okresu rzymskiego. Budynek ten miał swoją kontynuację pod nowoczesnym budynkiem Archiwów, Bibliotek i Muzeów, znanym jako Casa de la Cultura.

Po wielu latach badań i debat, w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, podjęto decyzję o zburzeniu Casa de la Cultura, wykopaniu całego terenu, a następnie przywróceniu i wzmocnieniu go w celu zwiększenia jego wartości.

Dziś jest to stanowisko archeologiczne należące i zarządzane przez Junta de Andalucía. Jest on otwarty dla publiczności od wtorku do niedzieli, a jego zwiedzanie odbywa się między centrum interpretacji, które znajduje się obok teatru.

Rzymski teatr w Maladze został uznany za dobro kultury (BIC) z kategorią zabytku artystycznego, dekretem z dnia 16 marca 1972 roku. W obecnej urbanistyce jest skatalogowany w klasie A, integralnej ochrony, przez Ogólny Plan Rozwoju Urbanistycznego Malagi.

Historia

Choć udokumentowane pozostałości archeologiczne pochodzą z VIII wieku p.n.e., to właśnie w VI wieku p.n.e. osada zajmowała czołową pozycję wśród portów zachodniej części Morza Śródziemnego, stanowiąc bardzo ważną osadę handlową.

Miasto rzymskie, zwłaszcza w pierwszym okresie po włączeniu do państwa rzymskiego, musiało zachować zarówno fizjonomię miejską tradycji wschodniej, jak i jej kulturę. Świadczą o tym wykopaliska archeologiczne, z odkryciem punickich napisów na importowanej ceramice rzymskiej i monetach emitowanych w mieście w czasach rzymskich, ale jeszcze z punickim pismem i ikonografią.

Jedną z niewielu udokumentowanych do tej pory budowli z okresu wczesnorzymskiego są pozostałości łaźni znajdującej się poniżej poziomów teatru rzymskiego. Zachowała się część posadzki opus spicatum, powszechnej w konstrukcjach związanych z wodą.

Po Republice, wraz z nowym systemem politycznym Imperium, miasto zaczęło odzwierciedlać w swojej urbanistyce i pomnikach publicznych obraz nowego życia politycznego, gospodarczego i religijnego, z którym zaczynało się Wysokie Imperium. W przestrzeni publicznej ideały polityczne emanujące z Rzymu były rozwijane poprzez ściśle określone programy. Aby stać się sceną dla ideologicznej ekspresji cesarzy, wznoszono liczne budynki publiczne, takie jak łaźnie, budynki do przedstawień, nowe budynki administracyjne itp. To właśnie w tym kontekście powstał rzymski teatr w Maladze, będący częścią procesu monumentalizacji przestrzeni publicznej, który trwał do pierwszej połowy II wieku.

Pod koniec II wieku teatr był już bardzo mało używany. Jego opuszczenie odnotowano w nieokreślonym czasie w III wieku.

W III wieku cały teren zajmowały budynki związane z przemysłem solnym, który działał do V wieku. Na miejscu Teatru do dziś można zobaczyć szereg niecek, w których wyrabiano słynne garum.

W późniejszym okresie teren ten był wykorzystywany jako miejsce pochówku.

Witalność handlowa powróciła wraz z okupacją bizantyjską, choć ożywienie to zakończyło się w VII wieku, na co nie ma zbyt wielu dowodów archeologicznych i pisanych. Wydaje się, że miasto wycofało się w kierunku szczytu wzgórza, na którym teraz stoi cytadela. W tym czasie nastąpił zauważalny spadek liczby ludności, która wyemigrowała na sąsiednie tereny.

Museo Picasso Málaga (MPM) jest jedną z dwóch galerii sztuki poświęconych Pablowi Picasso znajdujących się w jego rodzinnej Maladze (Hiszpania), drugą jest Fundación Picasso Museo Casa Natal. W 2019 roku osiągnęło liczbę ponad 703 000 odwiedzających, co czyni je najczęściej odwiedzanym muzeum w południowej Hiszpanii i Andaluzji.

Dwieście osiemdziesiąt pięć prac w kolekcji MPM obejmuje przełomowe innowacje Picassa, jak również szeroką gamę stylów, materiałów i technik, które opanował. Od wczesnych studiów akademickich do wizji klasycyzmu, poprzez nakładające się na siebie płaszczyzny kubizmu, ceramiki, jego interpretacje wielkich mistrzów i późne malarstwo lat 70. 13 marca 2017 roku muzeum zostało otwarte ze zreorganizowaną przestrzenią, oświetleniem LED we wszystkich pomieszczeniach i 166 nowymi pracami, które znacznie poszerzyły katalog muzeum.

Początkowy pomysł na to muzeum zrodził się z kontaktów Pabla Picassa z Juanem Temboury, delegatem prowincji Sztuk Pięknych w Maladze w czasie dyktatury Franco. W 1953 roku Juan Temboury napisał do Picassa z prośbą o przekazanie dwóch prac w każdej swojej technice. Picasso entuzjastycznie odpowiedział, że nie wyśle dwóch dzieł, ale dwie ciężarówki.

Darowizna ta, która dałaby kształt pierwszemu na świecie muzeum poświęconemu wyłącznie Picassowi, została udaremniona przez odmowę przyjęcia darowizny przez ówczesne władze.

Christine Ruiz-Picasso, wdowa po Paulu Ruiz-Picasso, najstarszym synu artysty, wznowiła kontakt z Malagą w 1992 roku przy okazji wystawy “Classic Picasso” oraz w 1994 roku przy okazji wystawy “Picasso, First Look”. W 1996 roku wznowił projekt z 1953 roku, który ostatecznie stał się rzeczywistością 50 lat później, 27 października 2003 roku, kiedy to w obecności króla Juana Carlosa I i królowej Zofii zainaugurowano Muzeum Picassa w Maladze.

Christine Ruiz-Picasso przekazała 14 obrazów, dziewięć rzeźb, 44 pojedyncze rysunki, szkicownik z ponad 36 rysunkami, 58 rycin i dziewięć sztuk ceramiki; w sumie 133 dzieła sztuki. Ponadto wnuk Picassa, Bernard Ruiz-Picasso, przekazał kolejne pięć obrazów, dwa rysunki, dziesięć rycin i pięć sztuk ceramiki, co daje łącznie 155 sztuk. Zbiory sięgają od wczesnych akademickich studiów nad kubizmem do jego najnowszych reinterpretacji starych mistrzów. Liczne dzieła są zawsze w depozycie w muzeum, a w bibliotece znajduje się archiwum ponad 800 tytułów dotyczących Picassa, w tym odpowiednie dokumenty i fotografie.

El Pimpi to restauracja-bodega w mieście Malaga w Hiszpanii, specjalizująca się w sprzedaży win z Malaga Designation of Origin. Znajduje się on przy Calle Granada, w historycznym centrum miasta, w budynku, które wcześniej były stajniami Palacio de Buenavista.

Budynek został przekształcony w klasztor, a później w klub nocny, działający pod różnymi nazwami. Jego znaczenie wynika z faktu, że było to miejsce, w którym różne postacie flamenco, takie jak La Repompa de Málaga, rozpoczynały swoje kariery.

Według niektórych wersji nazwa El Pimpi wywodzi się od angielskiego słowa “pimp”, nawiązując do postaci o tym zawodzie, która dawniej zabierała przybywających do portu zagranicznych marynarzy do miejsc, gdzie mogli znaleźć prostytutki.

Dziesiątki zdjęć artystów i celebrytów, którzy się tu przewinęli, które zobaczycie po wejściu, pokazują znaczenie tego miejsca. Bodega El Pimpi jest prawdopodobnie najbardziej emblematycznym miejscem w Maladze. Miejsce, w którym takie osobistości jak Antonio Banderas i Księżna Alba, przeszły przez jej andaluzyjskie patia i różne pomieszczenia.

Santa Iglesia Catedral Basílica de la Encarnación to katedra położona naprzeciwko Plaza del Obispo. Jest to świątynia uważana za jeden z najcenniejszych renesansowych klejnotów Andaluzji. Znajduje się w granicach zanikającego muru arabskiego na miejscu prymitywnego meczetu Aljama, miejsca, w którym katoliccy monarchowie Izabela i Ferdynand nakazali wzniesienie chrześcijańskiej świątyni w kilka dni po zdobyciu miasta w 1487 roku.

Budowę rozpoczęto w 1525 r., a zakończono w 1782 r., choć bez wykończenia. Pierwotne projekty w stylu gotyckim przekształciły się w projekt renesansowy, w którego planach brali udział Diego de Siloé i Andrés de Vandelvira. Katedra jest syntezą stylów architektonicznych, wśród których renesans przeważa nad wczesnym gotykiem starej fabryki i elementami barokowymi dodawanymi od początku XVIII wieku.

Do 2012 roku była drugim najwyższym budynkiem w Andaluzji, ustępując w swojej wieży jedynie Giraldzie. Wysokością swoich sklepień w Hiszpanii przewyższa jedynie katedrę w Palmie, będąc jedną z piętnastu europejskich świątyń o największej wysokości w swoich nawach.

Budowa Katedry Wcielenia w Maladze rozpoczęła się w 1528 roku na miejscu starego Wielkiego Meczetu Aljama. Wydaje się, że słynny architekt Enrique Egas, który przybył z Toledo w towarzystwie mistrza kamieniarskiego Pedro Lópeza, już w 1528 r. wydał pierwsze sprawozdanie ze swoich planów, trzy lata po tym, jak kapituła podjęła decyzję o budowie nowej świątyni, a sam Pedro López kierował pracami nad chevetem, zaprojektowanym przez jednego z wielkich mistrzów tamtych czasów, Diego de Siloé.

Po okresie bezczynności, w 1549 roku kapituła zleciła Andrésowi de Vandelvira, a w następnym roku dzieło przeszło w ręce Hernána Ruiza II, obu wielkich wyrazicieli architektury renesansowej w Andaluzji, a następnie Diego de Vergara, mistrza wykształconego we Włoszech, i jego syna o tym samym nazwisku, którzy pracowali nad katedrą niemal do końca XVI wieku. W tym czasie prezbiterium i zakrystia były już gotowe i można powiedzieć, że do tego czasu wszyscy wielcy mistrzowie andaluzyjskiego renesansu w mniejszym lub większym stopniu uczestniczyli w wielkim projekcie.

Katedra została konsekrowana 3 sierpnia 1588 roku. Papież Pius IX ogłosił katedrę bazyliką mniejszą 13 marca 1855 r. Jest więc jednym z trzech kościołów w mieście posiadających ten tytuł, razem z Basilica de la Esperanza (1998) i Santuario de la Victoria (2007).

Niedokończona katedra
Na początku XVIII wieku wznowiono prace nad katedrą, które zostały przerwane prawie sto lat wcześniej. Ówcześni architekci, wśród nich José de Bada, Antonio Ramos i Ventura Rodríguez, administrowani przez kanonika racionero Tomása de Unzaga Amézaga y Paniza, zapewniali kanoników, że jeśli prace nie zostaną ukończone, kościołowi grozi zawalenie. Rozpoczęto więc prace, budując od obecnej fasady, gdzie zaczynała się część już wybudowana i zainaugurowana w 1588 roku. Aby pokryć ogromne koszty prac, Korona, po wojnie o sukcesję hiszpańską, nałożyła podatek na statki, które zawijały do Malagi, wymagając od nich zapłaty kwoty za każdą załadowaną tonę. Tak więc przez cały XVIII wiek, a zwłaszcza od 1776 roku, kiedy to dzięki pracy rodzin Unzaga, Gálvez i Molina zaczęto liberalizować handel z Ameryką, prace postępowały szybko. Pod koniec wieku skończyły się budżety na dokończenie dzieła, gdyż zostały one przydzielone przez króla Karola III za pośrednictwem braci Ortega Monroy, kanoników i szlachciców Jego Królewskiej Mości, oraz kanonika Tomása de Unzaga Amézaga jego bratu, gubernatorowi Luizjany Luisowi de Unzaga y Amézaga, szwagrowi Bernardo de Gálveza, aby wysłać je jako pomoc dla Amerykanów, którzy powstali przeciwko Anglii, aby uzyskać niepodległość. Dziś dwujęzyczny nagrobek upamiętnia to wydarzenie, które w przeszłości promowało partnerstwo miasta Mobile z Malagą. To amerykańskie miasto zaoferowało nawet podjęcie zbiórki na dokończenie budowy katedry na znak swojej wdzięczności, reszta budżetu z podatków portowych została przeznaczona na rehabilitację dróg Vélez Málaga, Antequera, doprowadzenie wody do Málagi akweduktem San Telmo, początek drogi Colmenar i Monte Pío de la Hermandad de los Viñeros, głównie dla wdów i sierot po żołnierzach, którzy brali udział w rewolucji amerykańskiej. W ten sposób katedra pozostała niedokończona. Pozostawiono niezabudowaną wieżę – stąd jej przydomek “La Manquita” – dach, główną zakrystię, centralną dzwonnicę, ornamenty rzeźbiarskie itp.

Debata na temat ukończenia katedry trwa do dziś, ze względu na fakt, że oprócz nieistnienia jej drugiej wieży i licznych elementów dekoracyjnych, nie zbudowano również dachu sklepień, co od 2000 roku skutkowało poważnymi uszkodzeniami wnętrza katedry, takimi jak oderwania płaskorzeźby w sklepieniach z powodu filtracji wilgoci, która spowodowała konieczność przykrycia ich siatkami zabezpieczającymi. W 2009 roku Junta de Andalucía przeprowadziła pierwszą pilną renowację dachów katedry. W 2011 roku opracowano plan naprawczy dla katedry w Maladze, w ramach którego przeprowadzono kolejną prowizoryczną naprawę ceramicznych sklepień, które w 2015 roku uległy pęknięciu, gdyż renowacja z 2009 roku okazała się nieskuteczna i przecieki powróciły. Rada Miejska, Rada Prowincjalna i Biskupstwo Malagi opowiedziały się za ukończeniem katedry zgodnie z istniejącymi planami budowy, do czego niezbędna byłaby współpraca finansowa Junta de Andalucía, choć rozważany jest również plan patronacki szacowany na 7 milionów euro. Wśród elementów zawartych w planie generalnym, ogłoszonym w listopadzie 2016 r. przez biskupstwo do zatwierdzenia przez Juntę, który ma być przedstawiony publicznie w nieokreślonym jeszcze terminie, jest dokończenie budowy frontonu oraz definitywna naprawa dachu, z którego nadal przecieka wilgoć, a także ewentualna rozbudowa zakrysti. Celem jest ukończenie go w piątą rocznicę jego budowy, po ponad dwóch wiekach paraliżu prac, co uczyniłoby z niego klejnot hiszpańskiego renesansu.

Museo Carmen Thyssen Málaga jest jednym z wiodących muzeów w hiszpańskim mieście Málaga. Zostało otwarte w 2011 roku i gromadzi jedną z najważniejszych kolekcji hiszpańskiego i andaluzyjskiego malarstwa od początku XIX wieku do wczesnego okresu nowoczesności w XX wieku, obejmującą niektóre z głównych gatunków sztuki hiszpańskiej w tym okresie, takich jak pejzaż i malarstwo rodzajowe. Ponad 250 dzieł pochodzi z kolekcji Carmen Thyssen-Bornemisza i obejmuje również wybór dzieł starych mistrzów, w tym Santa Marina autorstwa Zurbarána. Muzeum mieści się w Palacio de Villalón, XVI-wiecznym budynku, który został odrestaurowany i rozbudowany, aby pomieścić muzeum.

Muzeum mieści się w Palacio de Villalón, wykorzystując kilka sąsiednich budynków jako przestrzenie wystawowe, pokoje i biura, a jego inauguracja nastąpiła 24 marca 2011 roku. Oprócz sal wystawowych poświęconych Kolekcji Carmen Thyssen, w skład obiektów wchodzą: siedziba jej fundacji, biblioteka, sale wystaw czasowych, sala dydaktyczna, aula, sklep muzealny, dział konserwatorski oraz sala wystaw archeologicznych, z których ta ostatnia oczekuje na otwarcie dla publiczności.

Budynek w stylu renesansowym, pochodzący z XVI wieku, po odrestaurowaniu został przeznaczony do przechowywania kolekcji, którą owdowiała baronowa Carmen Cervera zgodziła się przekazać Maladze po serii rozmów z radą miasta. Renowacja ta trwała cztery lata od 2007 do 2011 roku, w tym czasie zajęto się również przywróceniem i włączeniem do głównego budynku dwóch innych budynków. W wyniku budowy powstała struktura z głównym wewnętrznym dziedzińcem z podwójną kondygnacją, dodając kolejną o zmniejszonych wymiarach, z której bierze początek wieża przylegającego kościoła Santo Cristo de la Salud.

Do 2017 roku muzeum odwiedziło milion turystów.

Calle Marqués de Larios, lepiej znana po prostu jako Calle Larios, to ulica w centrum Malagi, uważana za jedną z najbardziej eleganckich XIX-wiecznych ulic w Hiszpanii. W 2018 roku została sklasyfikowana jako trzecia najdroższa ulica w Hiszpanii pod względem czynszów najmu, co czyni ją jedną z najbardziej pożądanych ulic handlowych w Europie. 14 grudnia 2002 roku zainaugurowano jej deptak, rozpoczynając głęboki plan rehabilitacji i rewitalizacji historycznego centrum Málagi.

Znana również jako Calle Larios, została nazwana na cześć Manuela Domingo Larios y Larios, II Markiza Larios, który przewodniczy początkowi ulicy z zespołem rzeźbiarskim autorstwa Benlliure znajdującym się na skrzyżowaniu z Alameda Principal.

Historia
Pierwszy projekt otwarcia Calle Marqués de Larios został sporządzony przez inżyniera José María de Sancha, choć później został zmodyfikowany. Ten pierwszy projekt wytyczył ulicę zaczynającą się tak jak dziś od Plaza de la Constitución, ale biegła ona wzdłuż ulic Toril, Salinas, Desengaño (obecnie Strachan), Plaza del Obispo, Sancha de Lara i San Juan de Dios.

1 maja 1880 roku, kiedy Alarcón Luján był burmistrzem Malagi, Rada Miasta założyła spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, która miała wspierać budowę ulicy. Kapitał spółki został ustalony na milion peset, które zostały rozdzielone na czterdzieści udziałów po 25 000 peset każdy, a które w większości zostały objęte przez rodzinę Larios, która objęła kierownictwo nad projektem.

Ulica została zainaugurowana 27 sierpnia 1891 roku, a burmistrzem został Sebastián Souvirón Torres. W inauguracji nie uczestniczył żaden członek rodziny Larios, ponieważ wielu robotników otoczyło dom szlachty podczas rewolucji 1868 roku i musieli oni uciekać przez dach, by później udać się na emigrację do Londynu i Paryża. Błogosławieństwa dokonał biskup diecezji Marcelo Spínola y Maestre. W podzięce ratusz postawił w 1899 roku pomnik markiza de Larios.

Wraz z proklamowaniem II Republiki w 1931 roku ulica została przemianowana na ulicę 14 de abril. Po hiszpańskiej wojnie domowej przywrócono ulicy jej pierwotną nazwę.

Architektura
Na Calle Larios znajdują się symetryczne budynki, wszystkie z zakrzywionym wzorem na rogach zaprojektowanym przez malagijskiego architekta Eduardo Strachana, który inspirował się trendami architektonicznymi miasta Chicago. Szkoła chicagowska była doskonałym przykładem nowej urbanistyki końca XIX wieku, która projektowała budynki o zaokrąglonych narożnikach w poszukiwaniu równowagi form i symetrii, stosowała konstrukcje metalowe i wysokości większe niż trzecie piętro, elementy, które zostały włączone do konstrukcji wszystkich budynków tworzących nowy układ tego szkieletu w historycznym centrum Malagi. Zakrzywione budynki stanowiły również praktyczne rozwiązanie, gdyż pozwalały bryzie z portu oczyszczać powietrze w czasach, gdy warunki sanitarne były jeszcze niedostateczne.

Na tej ulicy, uważanej przez historyków za jedną z najbardziej eleganckich ulic XIX-wiecznej Hiszpanii, wszystkie linie jej balkonów i gzymsów zbiegają się na końcu w znikającym punkcie.

Calle Larios była kiedyś piątą najdroższą ulicą handlową w Hiszpanii, ustępując jedynie Portal del Ángel, Preciados, Serrano i Paseo de Gracia. W 2018 roku osiągnęła trzecie miejsce (3 600 euro za metr kwadratowy rocznie). Roczne dane dają wyobrażenie o znaczeniu wynajmu lokali dla przedsiębiorstw zlokalizowanych na Calle Larios, ponieważ za każdy wynajęty metr kwadratowy płaci się średnio 2 460 euro rocznie. W obrębie Europy Calle Larios znajduje się wśród 50 najdroższych ulic na kontynencie. Lokalne przedsiębiorstwa dotknięte wygaśnięciem “dekretu Boyera” musiały w 2016 r. przenieść się w dużej mierze na inne ulice w historycznym centrum , ponieważ stare umowy najmu wygasły , co doprowadziło do wzrostu cen najmu nawet o 1000%, kosztów, które w większości były w stanie ponieść tylko marki franczyzowe.

Połowa nieruchomości przy ulicy należała do Markizy de Paul, którą obecnie zarządza grupa Salsa Patrimonio należąca do potomków rodziny Larios, a drugą połowę dzielą potomkowie biznesmena José Quesady, który zdecydował się nie rozstawać z żadnym z budynków. Razem posiadają 90% nieruchomości i oferują je wielkim domom mody na zasadzie wynajmu, co przynosi im czynsze w wysokości ponad 20 000 euro za nieruchomość. Rodzina Quesada jest właścicielem hotelu Larios, który znajduje się na złotym rogu wychodzącym na Plaza de la Constitución zarządzanym wspólnie z siecią hotelową Room Mate.

W okresie Bożego Narodzenia Calle Larios wyróżnia się starannie zaprojektowanymi i imponującymi iluminacjami, które sprawiły, że w tym okresie jest jedną z najbardziej spektakularnych ulic w Hiszpanii, co czyni ją centrum zakupów świątecznych. Koszt oświetlenia w Maladze specjalizującej się w technologii LED jest drugim najdroższym w Hiszpanii, sięgającym w niektórych latach 900 000€, a pierwszym w przeliczeniu na jednego mieszkańca, przewyższającym budżet miasta Barcelona, które ma trzykrotnie większą liczbę mieszkańców, a wynika to z efektu przyciągania w celu zwiększenia sprzedaży i osiągnięcia wysokich wskaźników turystycznych w mieście.

Mercado Central de Atarazanas to rynek miejski w hiszpańskim mieście Malaga.

Obecny budynek, dzieło architekta Joaquína de Rucoba, został zbudowany w latach 1876-1879 na miejscu dawnego warsztatu marynarki wojennej pochodzącego z Nasrydów, z którego pozostały jedynie marmurowe drzwi i od którego pochodzi jego nazwa: atarazana.

Stary budynek muzułmański uwarunkował projekt nowego rynku, w stylu neoarabskim z elementami nasrydów i kalifatu. Po różnych zastosowaniach jako koszary i szpital wojskowy, był prawie w ruinie. W 1822 roku zaczęto wnioskować o rozbiórkę części budynku (jego wież), ponieważ utrudniały przejazd przez teren. 31 października 1840 roku Rada Prowincjonalna zdecydowała na korzyść ratusza o rozbiórce wież. W 1868 roku Junta Rewolucyjna zadekretowała wyburzenie pozostałości murów, aby zapewnić pracę dla klas ubogich, oraz budowę targu, ponieważ miasto miało kilka miejsc do sprzedaży, ale wszystkie znajdowały się na wolnym powietrzu, co nie było zbyt higieniczne.

Rada Miasta stała się jego właścicielem, decydując się na budowę Centralnego Rynku miasta, który miał otrzymać nazwę Alfonso XII, znanego również jako Mercado de las Atarazanas, przyjmując nazwę muzułmańskiej budowli, której miejsce przyszło mu zajmować.

Rynek ma lekko trapezowy plan podzielony na trzy nawy. Składa się z metalowego szkieletu wykonanego w dużej mierze z żelaza pochodzącego z dawnego przemysłu żelaznego i stalowego Sewilli (konkretnie z odlewni San Antonio, znajdującej się na Calle San Vicente w Sewilli, która zbudowała również słynny most Izabeli II w mieście, bardziej znany jako most Triana) obudowanego kamieniem i murowaną konstrukcją.

Na głównej fasadzie, która niegdyś była zwrócona w stronę morza, znajdują się drzwi wejściowe Nasrid, które zostały przebudowane o 25 metrów do przodu w stosunku do ich pierwotnego położenia. Z tyłu otwór ten zastąpiony jest metalowym otworem drzwiowym w formie trójkątnego frontonu, do którego otwiera się duży okrągły łuk z przeszklonym oknem. Podobnie jak inne XIX-wieczne żelazne rynki w Hiszpanii, rynek Atarazanas był inspirowany rynkiem Les Halles w Paryżu. Spandrele ozdobione są tondami, niektóre przedstawiają ryby i rogale, a inne ludzką twarz. Pozostała część powierzchni pokryta jest atrapą drobno uformowaną w żelazie. Budynek ten jest przykładem eklektyzmu architektonicznego.

Pierwotny budynek miał siedem łuków, z których najbardziej monumentalny, w kształcie podkowy i spiczasty, jest tym, który jest wkomponowany w nowy rynek. Herby na tym łuku pozwalają datować go na okres Nasrydów, za panowania Mohammeda V (1354-1391).

Na początku 2008 roku i do kwietnia 2010 roku trwały prace związane z remontem rynku, które Ministerstwo Robót Publicznych przyznało firmie Sacyr Vallehermoso. Nowe prace posłużyły poprawie wyposażenia pomieszczeń, renowacji straganów, wymianie dachów na półprzezroczyste, zbliżone wyglądem do oryginalnych (sprzed reformy z 1966 roku), a także objęły wzmocnienie Puerta de Atarazanas i wykopanie pozostałości archeologicznych, które pojawiły się w podłożu. Prace konserwatorskie objęły 108 paneli witraża wykonanego przez braci Atienza w 1973 roku, przedstawiających różne zabytki miasta.

Museum of Imagination to interaktywne Muzeum Iluzji Optycznych, które powstało 28 kwietnia 20181 roku w Maladze w Hiszpanii.

Widzenie, słyszenie i dotykanie to elementy wyróżniające to Muzeum, które w trzech salach łączy naukę i iluzjonizm z pouczającym i zabawnym charakterem. W pierwszym, nauka jest bohaterem z całą kolekcją kawałków i zabawek, które rzucają wyzwanie rozumowi i percepcji wzrokowej z zastosowaniem praw fizycznych. Jak dysk Eulera i jego przyspieszenie, gdy teoretycznie traci energię podczas obracania się, żyroskopy z indukcją magnetyczną, które są w stanie zawiesić się w powietrzu, podwójne obrazy, które zmieniają się w psa lub kota w zależności od tego, czy widzimy je do góry nogami, czy z prawej strony, albo iluzje anamorficzne, które oszukują nasz mózg, tak że widzi obiekt w 3D, podczas gdy w rzeczywistości jest on narysowany na płaskiej powierzchni.

Po pierwszych czterech miesiącach od otwarcia muzeum odwiedziło ponad 5 tys. odwiedzających.

Od 2019 roku Muzeum Wyobraźni jest częścią systemu turystycznego SICTED i otrzymało dyplom zaangażowania w jakość SICTED (Sistema de Calidad Turística en Destino).

W 2019 roku Muzeum Wyobraźni pojawia się na liście najlepszych muzeów w Maladze.

Ekspozycja Muzeum podzielona jest na następujące sale, z których każda poświęcona jest konkretnemu celowi:78

Sala naukowa: ta pierwsza przestrzeń, którą zwiedzający znajduje wchodząc do muzeum, to kontakt z przedmiotami wymyślonymi i odkrytymi przez różnych naukowców. Interesujące i ciekawe obiekty, które skłaniają zwiedzającego do manipulacji i zastanowienia się nad ich działaniem. Efekty optyczne, tworzenie obrazów 3D, inwersja rzeczywistości, specjalne lustra, rysunki wymagające spojrzenia z określonej perspektywy, wprowadzenie nowoczesnej technologii, m.in.

Pokój cieni i efektów świetlnych: w tym pokoju zwiedzający znajdzie swój własny cień w różnych kolorach, jakich nigdy wcześniej nie widział, a także będzie mógł eksperymentować ze światłem dzisiejszych urządzeń, takich jak telefony komórkowe, do rysowania lub pisania.

Sala zabaw i fotografii: sala ta jest podzielona na kilka pomieszczeń, można tu zobaczyć kolekcję obrazów 3D w formie murali, w których zwiedzający staje się bezpośrednim uczestnikiem. Możesz przeciąć swoje ciało na pół, pojawić się na suficie pokoju, stać się małym lub olbrzymim. Krótko mówiąc, można robić rzeczy “niemożliwe”, które w tych pomieszczeniach są całkowicie możliwe i łatwe do wykonania.

Soho de Málaga, znane również jako “Soho, Barrio de las Artes”, to obszar kulturalny i handlowy położony w Ensanche Heredia w dzielnicy Centro miasta Málaga w Hiszpanii.

Soho Málaga znajduje się na obszarze około dwudziestu hektarów Ensanche de Málaga, w pobliżu neuralgicznych punktów miasta, takich jak port, Alameda Principal i Park. Na tym obszarze znajdują się znaczące obiekty kulturalne, takie jak między innymi CAC Málaga czy Soho Theatre.

Pod koniec pierwszej dekady 2000 roku wśród sąsiadów i sklepikarzy z tego terenu pojawił się pomysł stworzenia dzielnicy kulturalnej, której celem jest promocja reaktywacji tej przestrzeni. Inicjatywa ta została później przekształcona w stowarzyszenie obywatelskie Soho Málaga. Logo obszaru zostało wybrane w drodze konkursu obywatelskiego, a projekt przebudowy miejskiej Soho Málaga został przedstawiony, który, wśród innych działań, obejmował pieszą modernizację ulic Casas de Campo i Tomás Heredia w pierwszej fazie, jak również przebudowę Plaza del poeta Alfonso Canales w drugiej fazie.

W dziedzinie kultury promowany był projekt MAUS, skrót od Málaga Arte Urbano Soho, obejmujący działania w różnych dyscyplinach artystycznych, od sztuk performatywnych i teatru, fotografii, muzyki – poprzez Festiwal Dźwięku w Soho Málaga -, “rynki miejskie”, rynki wymiany, wystawy wideokreacji, warsztaty itp. Jedna z głównych interwencji MAUS obracała się wokół sztuki miejskiej, pozwalając artystom o krajowej i międzynarodowej renomie, takim jak Faith 47, ROA, Sal East, D’Face i Obey, między innymi, na malowanie swoich prac na ścianach budynków, przekształcając dzielnicę w wielką galerię sztuki pod gołym niebem. Znani artyści, tacy jak Rafael Alvarado, Pedro Casermeyro, Damasao Ruano, Daniel Garbade, Diego Santos czy Chema Lumbreras, zaczęli pokazywać swoje prace w nielicznych galeriach w dzielnicy, w tym w Galería Estudio Ignacio del Río fotografa i syna malarza z Burgos Ignacio del Río, mieszczącej się przy Calle San Lorenzo. W 2018 roku zainaugurowano działalność Museum of Imagination, interaktywnego muzeum zabaw o zabawkach i nauce, które w pierwszych miesiącach otwarcia odwiedziło ponad 5 000 osób.

Parque de Málaga, lub Parque de la Alameda, to park położony w centrum miasta Málaga w Hiszpanii. Projekt odpowiada ogrodowi śródziemnomorskiemu z licznymi gatunkami tropikalnymi i subtropikalnymi, co czyni go jednym z najważniejszych parków publicznych w Europie pod względem egzotycznej flory. Na tej promenadzie z ogrodami po obu stronach, o charakterze renesansowym i barokowym, znajdują się gatunki botaniczne z pięciu kontynentów. Zbudowano go pod koniec XIX wieku na ziemi odzyskanej z morza dla rozbudowy portu.

Park rozciąga się od Plaza de la Marina, na zachodzie, do Plaza del General Torrijos, w La Malagueta, gdzie znajduje się Hospital Noble i Plaza de Toros de la Malagueta. Składa się z pierwszej linii na północ od przecinającej ją jezdni, którą flankują monumentalne budynki (Palacio de la Aduana, stara Casa del Jardinero Mayor, stary budynek poczty, siedziba Banku Hiszpanii i ratusz oraz ogrody Pedro Luis Alonso), nad którymi górują Jardines de Puerta Oscura i Alcazaba (cytadela). Sam park położony jest po południowej stronie promenady, która oddziela miasto od terenów portowych. Znajdują się tam okazy bardzo unikalnych gatunków, takich jak palo borracho (pijane drewno).

Promenada została wytyczona jako przedłużenie Alameda Principal i ma swoje początki w ustawie z 1896 roku. Ówczesny prezes Rady Ministrów, Antonio Cánovas del Castillo, promował ambitny projekt rozbudowy terenów portowych i stworzenia nowoczesnej struktury, która zachowała się do dnia dzisiejszego.

Wizjonerski pomysł polityka z Malagi stał się rzeczywistością dzięki projektowi zrealizowanemu przez inżyniera Rafaela Yagüe w 1876 roku. Propozycja obejmowała projekt dużego portu, który obejmował budowę doków dla pirsów 1 i 2 po skomplikowanych jak na tamte czasy pracach. Ze względu na wysoki koszt prac budowlanych, nastał kryzys w finansowaniu, który wynosił wówczas 6 milionów peset, co doprowadziło do prywatyzacji gruntów uzyskanych dzięki obniżeniu linii nabrzeża. Cánovas del Castillo uniknął konieczności sprzedaży gruntów odzyskanych z morza, proponując, aby państwo hiszpańskie przekazało niezbędne pieniądze ówczesnej Junta de Obras del Puerto, aby mogła ona dokończyć prace. Teren został ostatecznie przekazany miastu Malaga w celu budowy jednego z najważniejszych ogrodów flory subtropikalnej w Europie.

Obsadzanie parku rozpoczęto w 1899 roku, po tym jak dwadzieścia lat wcześniej teren został wypełniony pozostałościami po pracach rozbiórkowych prowadzonych na domach na południowych stokach Alcazaby oraz urobkiem z pogłębiania koryta rzeki Guadalmedina. Do budowy falochronów nowych wałów portowych wykorzystano natomiast materiał z góry El Morlaco, który musiał być przewieziony barkami do portu, a później drogą lądową z kamieniołomu Almellones w dzielnicy El Palo.

Autorem wstępnych założeń projektu był markiz Larios, a w jego projektowanie zaangażowani byli między innymi tacy architekci jak Manuel Rivera Valentín, Eduardo Strachan Viana-Cárdenas, Manuel Rivera Vera, Fernando Guerrero Strachan i Joaquín de Rucoba, przy czym ten ostatni był głównym projektantem.

Od tego czasu park przeszedł kilka przebudów, z których ostatnia miała miejsce w 2007 roku, kiedy to różnorodność biologiczna została zwiększona do 300 gatunków.

Centre Pompidou Málaga to oddział Narodowego Centrum Sztuki i Kultury Francji im. Georges’a Pompidou znajdujący się w przestrzeni zwanej El Cubo w hiszpańskim mieście Malaga. Jest to pierwszy zagraniczny oddział Centre Pompidou Paris. Została zainaugurowana 28 marca 2015 r. przez premiera Hiszpanii, Mariano Rajoya, i francuską minister kultury, Fleur Pellerin.

W listopadzie 2013 roku ogłoszono, że w Maladze powstanie Narodowe Centrum Sztuki i Kultury im. Georgesa Pompidou.

Protokół porozumienia podpisanego w 2013 roku przewidywał, że Centrum będzie otwarte przez pięcioletni, odnawialny okres, a dzieła z kolekcji Beaubourg będą eksponowane na wystawach półstałych trwających dwa i pół roku oraz na wystawach czasowych o krótszym czasie trwania. W lutym 2018 roku, w związku z sukcesem Centrum (500 tys. odwiedzin w ciągu trzech lat), obie strony przedłużyły porozumienie na kolejne pięć lat, co oznacza, że obecnie obowiązuje ono do 2025 roku.

Miejscem centrum jest budynek o nazwie El Cubo, przestrzeń zaprojektowana przez miejski Wydział Urbanistyki za pośrednictwem architektów Javiera Péreza de la Fuente i Juana Antonio Marína Malavé, zlokalizowana u zbiegu Paseo de La Farola i Paseo de Los Curas oraz Muelle 1 i Muelle 2 portu w Maladze. Ma powierzchnię około 7.600 metrów kwadratowych, z czego około 6.300 metrów zajmują powierzchnie wystawiennicze. Posiada dwie kondygnacje, poziom 0 (poziom dostępu) i poziom -1. Na poziomie 0 znajdują się strefy usług i wolnego dostępu: sklep, szatnia i Młodzieżowa Przestrzeń Publiczna. Na tym piętrze mieści się również sala wystaw czasowych. Na poziomie -1 znajdują się przestrzenie wystawowe kolekcji półstałej oraz audytorium.12 Górna kondygnacja, dach budynku, ma całkowicie otwarty plan i jest zwieńczona dużym świetlikiem w kształcie sześcianu wykonanym ze stali i szkła, który pełni funkcję widocznego świetlika i od niego pochodzi nazwa kompleksu. To właśnie w tym sześcianie Daniel Buren stworzył w 2015 roku instalację “Incubé”, która stała się ikoną Centre Pompidou Málaga. Ta artystyczna interwencja, będąca symbolem instytucji w krajobrazie miasta, została zakupiona przez urząd miasta w 2017 roku.

La Farola to latarnia morska znajdująca się w hiszpańskim mieście Malaga. Dzieło inżyniera Joaquín María Pery y Guzmán, jego budowa została zakończona w 1817 roku, kiedy to znajdował się przy wejściu do portu w Maladze. Latarnia Malaga jest symbolem miasta i daje swoją nazwę promenadzie, na której się znajduje.

Przez cały wiek w tej samej przestrzeni miejskiej funkcjonowała drewniana latarnia, która spełniała funkcje latarni morskiej, a została zaprojektowana w 1717 roku przez francuskiego inżyniera Bartholomew Thurusa.

Trzęsienie ziemi w Andaluzji w 1884 roku, które dotknęło miasto Malaga, spowodowało, że mechanizmy świetlne latarni nie działały, a poniesione szkody zostały naprawione w 1885 roku. W 1909 roku powiększono dom latarnika i odnowiono podstawę, dodając kolejne piętro, dzięki czemu zyskała ona obecną, oryginalną fasadę, a w 1913 roku ponownie odnowiono mechanizmy optyczne. Inżynier Mauro Serret zajął się obliczeniami, a Julius Pintsch AG, dawniej Bauklempnerei, założona przez Carla Friedricha Juliusa Pintscha (1815-1884) z Niemiec, zajęła się obróbką mechaniczną, pozostawiając charakterystykę 31 błysków, która obowiązuje do dziś. W maju 1916 roku zainstalowano rtęciową podstawę pływaka wyprodukowaną w Madrycie przez Sociedad Española de Construcciones Metálicas.

Podczas hiszpańskiej wojny domowej, 28 sierpnia 1936 roku, Latarnia Malaga została wygaszona na rozkaz dowództwa marynarki wojennej, jeszcze pod rozkazami Republiki, gdyż jego sylwetka służyła jako punkt odniesienia dla artylerii morskiej i lotnictwa armii rebeliantów. Komitet Centralny Floty Republikańskiej nakazał pomalować go na kolor ziemi, z ciemnymi i jasnymi plamami dla kamuflażu. Mimo to w czasie wojny doznał poważnych uszkodzeń i musiał zostać odbudowany w 1939 roku.

Wraz z Farola del Mar w Santa Cruz de Tenerife (Wyspy Kanaryjskie) jest to jedyna latarnia morska w Hiszpanii o żeńskiej nazwie.

Museo Automovilístico y de la Moda de Málaga to muzeum poświęcone motoryzacji i modzie mieszczące się w starym budynku Królewskiej Fabryki Tytoniu. Pomysł na jego powstanie powstał w 2007 roku i jest uważany za miejsce poświęcone sztuce, kulturze i rozrywce. Muzeum ma 6000 metrów kwadratowych z kolekcją pojazdów i mody.

Museo Automovilístico y de la Moda de Málaga zaczęto budować w 2008 roku, a zainaugurowano dopiero szesnastego września 2010 roku. Została zaprojektowana przez architekta Carolina Serrano w ramach renowacji starej fabryki tytoniu. Ekspozycja powstała w dzielnicy Huelin, kiedy pierwsze najbogatsze rodziny prowincji postanowiły wybudować w tym rejonie swoje fabryki i warsztaty. Dlatego miejsce to było przeznaczone dla przemysłu, a w okolicy mieszkały rodziny robotnicze.

Muzeum posiada kolekcję skupioną na motoryzacji, podzieloną na sale sklasyfikowane tematycznie. Pokazują one, jak pojazd ewoluował fizycznie na przestrzeni dziejów. Natomiast w dziale mody znajduje się ponad 300 kapeluszy z lat 20-tych i 50-tych wykonanych przez takich projektantów jak Balenciaga, Chanel czy Dior. Dodatkowo zewnętrzną część muzeum zdobią rzeźby wykonane z różnych części samochodowych.

Wystawa poświęcona pojazdom składa się ze 120 pojazdów, z których 90 jest eksponowanych. Rozpoczyna się w 1898 r. i obejmuje różne etapy historii tego produktu, z reprezentatywną różnorodnością modeli głównych marek: Hispano Suiza, Bugatti, Delage, Packard, Auburn, Rolls Royce, Bentley, Jaguar, Mercedes, Ferrari, Lancia itd.

Konkretnie, Muzeum Samochodów i Mody w Maladze posiada 13 następujących sal poświęconych sektorowi motoryzacyjnemu: Belle Époque, lata 20-te, Samochody popularne, lata 30-te, The Fashion Corner, Design Cars, Dream Cars, English Tradition, Alternative Energies, Engine Room, lata 50-te, Tuning i The Sublime Collection.

Na wystawie mody znajduje się dział mody vintage z kapeluszami, pudłami na kapelusze i walizkami z epoki. W dodatku muzeum wystawiało nawet czasowo takie kolekcje jak “Wizjonerzy”, stworzone przez artystów wyprzedzających swój czas, a łączące style sprzed 80 lat z ówczesną kolekcją. Wszystko z myślą o przełamaniu ustalonych norm. Inne kolekcje goszczące w muzeum to kolekcje Yves Saint Laurent i “Sugar baby”, składające się z przedmiotów haute couture.

Centrum Zbiorów Muzeum Rosyjskiego w Sankt Petersburgu to oddział Państwowego Muzeum Rosyjskiego mieszczący się w budynku dawnej Królewskiej Fabryki Tytoniu w Maladze w Hiszpanii. Jest to pierwszy europejski oddział rosyjskiej instytucji i został zainaugurowany 25 marca 2015 r. Centrum Zbiorów Muzeum Rosyjskiego w Sankt Petersburgu Malaga odwiedza ponad 100 tys. osób rocznie. Od momentu otwarcia gościło osiemnaście wystaw i odwiedziło je ponad pół miliona osób.

Oprócz sal wystawowych w centrum znajduje się audytorium, trzy sale projekcyjne, warsztaty dla dzieci, czytelnia z książkami źródłowymi, wirtualne muzeum, kawiarnia i sklep.

W maju 2014 roku ogłoszono, że Państwowe Muzeum Rosyjskie w Petersburgu otworzy w Maladze swój pierwszy w Europie oddzia.

Budynek został zaprojektowany przez inżynierów przemysłowych Juana Francisco Delgado i Carlosa Dendariana oraz inżyniera budowlanego Fernando Guerra, a kierownikiem robót był inżynier budowlany Francisco González Estefani, choć to architekt Mariano García Morales określił stylistycznie ten regionalno-klasycystyczny budynek. Znajduje się on na tzw. Camino de la Misericordia, w dzielnicy Huelin, XIX-wiecznej ekspansji przemysłowej Malagi na nadmorskim skraju zachodniego brzegu rzeki Guadalmedina.

Protokół porozumienia podpisanego w 2014 roku przewidywał, że Kolekcja pozostanie na miejscu przez dziesięć lat, z możliwością przedłużenia, a około 100 eksponatów będzie wystawianych na stałe, oprócz ponad pięćdziesięciu na wystawach czasowych organizowanych przez samo Państwowe Muzeum Rosyjskie.

Rosyjska Kolekcja Muzealna ma 2 300 metrów kwadratowych i 770 metrów bieżących powierzchni wystawienniczej. Choć muzeum od momentu otwarcia nie posiada własnych zbiorów, to jednak pokazuje stałe kolekcje w cyklu rocznym lub półrocznym, ze względu na rosyjskie ustawodawstwo, które uniemożliwia wypożyczanie dzieł sztuki do innych krajów na okres dłuższy niż rok.

Museo del Vidrio y Cristal to muzeum sztuki dekoracyjnej w mieście Málaga w Hiszpanii. Znajduje się on przy nr 2, Plazuela del Santísimo Cristo de la Sangre (dawniej ulica Gaona), w dzielnicy San Felipe Neri, naprzeciwko kościoła, od którego pochodzi nazwa dzielnicy. Zwiedzanie odbywa się zawsze z przewodnikiem.

Otwarte dla publiczności we wrześniu 2009 roku muzeum zawiera kolekcję trzech tysięcy eksponatów, głównie szkła i kryształu, ale także mebli, obrazów i innych przedmiotów dekoracyjnych, pochodzących z różnych okresów i kultur, z osobistej kolekcji historyka i konserwatora Gonzalo Fernández-Prieto.

Muzeum mieści się w XVIII-wiecznym budynku znanym jako Posada de San Felipe Neri, który po renowacji ma obecnie 900 m² powierzchni wystawienniczej. Budynek jest zorganizowany wokół centralnego dziedzińca, który daje dostęp do trzech sal wystawowych, gdzie można zobaczyć kolekcję witraży, a także do głównej klatki schodowej, która prowadzi na wyższe piętro, gdzie pomieszczenia są rozmieszczone chronologicznie, od VI wieku p.n.e. do dnia dzisiejszego, i czyniąc podróż przez produkcję szkła ze wszystkich okresów. Znajdują się tam fragmenty szkła fenickiego, rzymskiego i średniowiecznego, przechodząc przez szkło bizantyjskie i perskie z XI i XII wieku, a także XVI-XVII-wieczne szkło weneckie i katalońskie, aż do czasów współczesnych.

Obecnie trwa rozbudowa muzeum na sąsiednim terenie, gdzie znaleziono XVII-wieczne piece garncarskie, które również zostaną wzbogacone.

Historyczny Ogród Botaniczny La Concepción to angielski ogród krajobrazowy o ponad stu pięćdziesięcioletniej historii. Położony przy północnym wejściu do miasta Malaga, jest jednym z niewielu ogrodów z roślinami klimatu podzwrotnikowego, jakie istnieją w Europie. Posiada ponad pięćdziesiąt tysięcy roślin, z dwóch tysięcy gatunków tropikalnych, subtropikalnych i autochtonicznych, podkreślając kolekcję z ponad stu różnych gatunków palm, bambusów, roślin wodnych i jego historycznego ogrodu.

Pierwotnie, od połowy XIX wieku, była to posiadłość rekreacyjna rodziny szlacheckiej, aż do 1990 roku, kiedy to przeszła na własność publiczną, a Rada Miasta Malagi powołała do życia Miejską Radę Botaniczną “City of Malaga”, która miała nią zarządzać.

La Concepción została zbudowana około 1855 roku dzięki pracy małżeństwa utworzonego przez Jorge Loring y Oyarzábal i Amalię Heredia Livermore, markizów Casa Loring. Jorge Loring, jedna z najbardziej wpływowych postaci XIX-wiecznej Malagi, osobisty przyjaciel Cánovasa del Castillo i Francisco Silvela, był odnoszącym sukcesy biznesmenem, a także posłem do parlamentu. Jego żona Amalia Heredia, córka przemysłowca Manuela Agustina Heredii, była kobietą kulturalną, interesującą się roślinami, książkami i archeologią. W La Concepción zachowało się więc pokaźne dziedzictwo archeologiczne, którego resztki zachowały się w postaci rzymskich rzeźb i mozaik; oraz bogate dziedzictwo botaniczne, między innymi dzięki umiejętnościom francuskiego ogrodnika o nazwisku Chamoussant.

Po bankructwie ekonomicznym rodziny Loring-Heredia, posiadłość została zakupiona w 1911 roku przez rodzinę Echevarría Azcárate (z małżeństwa Rafaela Echevarría Azcárate i Amalii Echevarrieta Maruri), która dokonała istotnych ulepszeń i powiększyła kolekcję drzew i palm. W 1943 roku ogród został uznany za ogród historyczno-artystyczny, dziś za dobro kultury. Po śmierci pary, majątkiem zarządzał brat Amalii, Horacio Echevarrieta Maruri, który utrzymywał go aż do swojej śmierci w 1963 roku. Od tego momentu przestrzeń popadła w dekadencję i stopniowe opuszczenie.

W 1990 roku ogród został przejęty przez Radę Miasta Malaga, która po czterech latach renowacji i adaptacji otworzyła go dla publiczności. Od tego czasu wokół Ogrodu Historycznego pojawiły się nowe przestrzenie i ogrody w postaci ogrodów tematycznych, m.in. poświęconych palmom, roślinom mięsożernym i orchideom, inne kaktusom i sukulentom, a także Ogród Dookoła Świata w Osiemdziesięciu Drzewach.

La Concepción zajmuje powierzchnię pięćdziesięciu pięciu hektarów, z czego dwadzieścia pięć należy do historycznego ogrodu. Obok znajdują się ogrody tematyczne i duży obszar nieprzekształconego rodzimego lasu śródziemnomorskiego, który można zwiedzać; są to tzw. “trasa leśna” i “trasa punktów widokowych” w górnej części ogrodu.

Caminito del Rey to chodnik wbudowany w ściany wąwozu Gaitanes, pomiędzy gminami Ardales, Álora i Antequera, w prowincji Málaga, we wspólnocie autonomicznej Andaluzja, w Hiszpanii. Jest to kładka o długości ponad trzech kilometrów, przymocowana do skały wewnątrz kanionu, z odcinkami o szerokości zaledwie jednego metra, zawieszona do 105 metrów nad rzeką, na ścianach, które stają się pionowe.

Z upływem czasu uległa ona znacznemu pogorszeniu: prawie na całej trasie brakowało poręczy, a na odcinkach zawalonych pozostała jedynie belka nośna. Wszystkie te czynniki przyczyniły się do stworzenia czarnej legendy po tym, jak kilku wędrowców straciło życie, próbując ją przekroczyć. W 2014 roku rozpoczęto prace nad jej rehabilitacją. Wybudowano nową kładkę, z drewnianymi panelami na całej długości. Prace remontowe zakończono w pierwszym kwartale 2015 roku i ponownie otwarto go pod koniec marca 2015 roku, wzbudzając duże zainteresowanie opinii publicznej. Wycieczki można rezerwować z wyprzedzeniem, a Diputación de Málaga utworzyła w tym celu stronę internetową. Obecnie prywatna firma, należąca do miasta Ardales, posiadająca koncesję administracyjną, zarządza i pobiera opłaty za bilety, które muszą być zakupione z dużym wyprzedzeniem.

Sociedad Hidroeléctrica del Chorro, właściciel wodospadów Gaitanejo i Chorro, potrzebował dostępu do obydwu, aby ułatwić przejazd pracownikom konserwacyjnym, transport materiałów i nadzór. Prace rozpoczęto w 1901 roku, a zakończono w 1905 roku. Ścieżka zaczynała się obok torów kolejowych i biegła przez wąwóz Gaitanes. Wizyty na tym terenie były częste, gdy zbiornik był w trakcie budowy w latach 1914-1921. Biorąc pod uwagę wielkie piękno, które można było zobaczyć wzdłuż ścieżki, Benjumea postanowił ją ulepszyć i zreformować most łączący dwie strony wąwozu. Te dwie skalne ściany połączone tzw. “Balconcillo de los Gaitanes” należą do najbardziej znanych w prowincji. W 1921 roku król Alfons XIII przewodniczył inauguracji zbiorników Guadalhorce-Guadalteba, przecinając wcześniej wybudowaną drogę. Od tego czasu znana jest jako Caminito del Rey.

Upływ czasu i brak konserwacji zebrał swoje żniwo na Caminito. W latach 90. była w opłakanym stanie, na prawie całej trasie brakowało poręczy, liczne odcinki zawaliły się, a te, które pozostały, groziły zawaleniem. Jego niebezpieczność była właśnie jednym z czynników, które przyczyniły się do jego sławy. Wielu wędrowców udawało się do El Chorro, aby przejść Caminito, a także na jego teren wspinaczkowy, jeden z najważniejszych w Europie. Doprowadziło to przez lata do licznych wypadków, niektórych śmiertelnych.

W 1999 i 2000 roku miały miejsce dwa śmiertelne wypadki, które kosztowały życie czterech turystów i doprowadziły do tego, że Junta de Andalucía w 2001 roku zamknęła dostęp do ścieżki, burząc jej początkowy odcinek. Środek ten nie powstrzymał wędrowców, którzy nadal znajdowali sposoby, aby dostać się do niego poprzez wspinaczkę. Zadekretowali również grzywnę w wysokości 6000 € za chodzenie zarówno po zamkniętej ścieżce, jak i po torach kolejowych i tunelach, przez które można wrócić z Caminito.

4. BILETY LOTNICZE

Port lotniczy Malaga (IATA: AGP, ICAO: LEMG), oficjalnie znany jako Malaga-Costa del Sol Airport (hiszpański: Aeropuerto de Málaga-Costa del Sol) jest czwartym najbardziej ruchliwym lotniskiem w Hiszpanii po Madrycie-Barajas, Barcelonie i Palma de Mallorca.

Jest to ważne lotnisko dla hiszpańskiej turystyki, ponieważ jest to główne międzynarodowe lotnisko obsługujące Costa Del Sol. Znajduje się 8 km (5 mil) na południowy zachód od Malagi i 5 km (3 mile) na północ od Torremolinos. Lotnisko w Maladze posiada dwa pasy startowe.

85% jego ruchu to ruch międzynarodowy, oferujący szeroką gamę międzynarodowych destynacji. Ogromna część ruchu pochodzi z krajów Unii Europejskiej i Wielkiej Brytanii: Belgia, Holandia, Dania.

Lotnisko w Maladze obsługują Easyjet, Ryanair, Norwegian Air Shuttle i Vueling.

Na lotnisku w Maladze dostępne są następujące środki transportu, aby dostać się do centrum miasta:

  • Autobus: Dostępne są autobusy miejskie, międzymiastowe i dalekobieżne, które kursują do różnych miejsc. Zobacz więcej informacji
  • Pociąg: Linia RENFE C1 łączy lotnisko w Maladze z centrum miasta w około 12 minut. Kursuje również do innych miejsc, takich jak Benalmadena czy Torremolinos. Zobacz więcej informacji
  • Transfery: Jeśli chcesz mieć prywatny transport z i na lotnisko w Maladze do miejsca docelowego, możesz zarezerwować transfer. Zobacz więcej informacji
  • Taxi: Pojazdy są białe z niebieską linią na boku. Istnieją obszary miejskie i międzymiastowe. Obok postoju taksówek dostępna jest lista, aby poznać ceny taksówek. Zobacz więcej informacji
  • Wypożyczalnia samochodów: Wynajem samochodu to dobry pomysł na poruszanie się po Maladze i Costa del Sol. Sprawdź naszą wyszukiwarkę, aby znaleźć najlepszą ofertę na samochód. Zobacz więcej informacji

Adres: Avenida Comandante García Morato s/n . 29004 Málaga, Andalucía, SPAI
Telefon: 902 404 704 / (+34) 91 321 10 00
Email: infoagp@e-externas.aena.es

Twój lot był opóźniony lub odwołany? Nawet do 600 € odszkodowania na osobę za loty z ostatnich 3 lat. Bez względu na cenę biletu. Sprawdzona usługa! Ocena na Trustpilot: 4,6/5 (na podstawie 104 076 recenzji)

5. NOCLEGI

Poszukiwanie noclegu wymaga czasu i odpowiedniego przygotowania. Musisz jasno określić swoje kryteria, przeglądać dziesiątki ofert i sprawdzać opinie. A wszystko to na różnych stronach internetowych. A to pochłania dużo czasu. Skorzystaj z poniższej wyszukiwarki, która pozwoli Ci oszczędzić czas, gdyż przeglądarka agreguje oferty ze wszystkich serwisów, a także pieniądze, bo znajdziesz tam oferty na każdą kieszeń.

Jeżeli nie wiesz kiedy wybrać się do Malagi, zobacz jakie fiestas na Ciebie czeka.

6. LOKALNA KUCHNIA

Kuchnia Malagi i szerzej Costa del Sol znana jest z espetos, ryb (najczęściej sardynek) grillowanych nad otwartym ogniem w chiringuitos zlokalizowanych w pobliżu plaż. Espeto zostało zaproponowane jako kandydat do uznania przez UNESCO za niematerialne dziedzictwo kulturowe. Jest to kuchnia owoców morza, ujęta w ramy gastronomii Andaluzji, a więc otrzymuje wpływy od wszystkich ludów basenu Morza Śródziemnego. Słynne są wpływy kuchni fenickiej i rzymskiej solonych ryb, arabskich wypieków z miodem i suszonymi owocami oraz kastylijskich technik kulinarnych.

Zobacz nasz artykuł o 10 znanych potrawach hiszpańskich, które musisz spróbować.

Czy jest lepszy sposób na zwiedzanie Hiszpanii niż poprzez poznawanie lokalnej kuchni?

¡Qué aproveche!

Jedno z najbardziej typowych dań Malagi, zupa ta była pierwotnie przygotowywana przez rybaków z obszaru zwanego El Palo. Początkowo było to danie dla ubogich, przyrządzane z ryb, ziemniaków, wody, soli, majonezu i octu winnego. Z czasem jednak zaczęto dodawać kawałki krewetek, langustyny czy małże. W przeciwieństwie do pomidorowego gazpacho, jest to ciepła zupa spożywana zazwyczaj zimą. Może być również podawana z jajkiem na twardo i tostem.

W tłumaczeniu jest to “Danie z gór Malagi”. Jest to jedna z najbardziej typowych potraw z Malagi i jest tym, co nazywamy “talerzem kombinowanym”. Oznacza to, że na jednym talerzu znajduje się wiele składników, którymi w tym przypadku są smażone ziemniaki i jajko sadzone, a także chorizo, morcilla (czarna kiełbasa), smażona zielona papryka i wieprzowina w “manteca colorá” (smalec wymieszany z papryką i innymi przyprawami w celu konserwacji mięsa). Jest to ciężkie danie, co oznacza, że jest to idealna potrawa, która rozgrzeje nas zimą, zwłaszcza w leniwą niedzielę spędzoną na zwiedzaniu gór otaczających Malagę.

Ta zimna zupa jest podobna do gazpacho pod tym względem, że jest to zimna zupa na bazie pomidorów. Różnica polega na tym, że nie dodaje się do niej wody, a do zagęszczenia używa się chleba, więc jest to dużo bardziej treściwa wersja. Zazwyczaj podaje się ją z pokrojonym jajkiem na twardo, szynką i rybą z tuńczyka na wierzchu. Nazwa zupy pochodzi od miasta Antequera, innego miasta w prowincji Malaga i ciekawego miejsca do odwiedzenia, jeśli szukasz wycieczki z Malagi podczas pobytu tutaj. A poza tym, co jest lepszego niż spróbowanie potrawy w jej rodzinnym mieście?!

Nie ma nic, co kochamy bardziej w Maladze niż pójście na plażę i delektowanie się smażoną rybą. Sztuką jest dostać “dobrą rybę” (co oznacza, że nie jest zbyt tłusta lub ciężka). Lubimy myśleć, że mamy najlepszą smażoną rybę, chociaż w innych częściach Andaluzji również można znaleźć pyszne “pescaíto frito” (smażona ryba). W Maladze używamy oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia i świeżej mąki do smażenia różnych ryb, w tym boquerones (smażone sardele), młodych kalmarów i salmonete (czerwona płotka). Jest to danie, które jest prawdziwie malageńskie i najlepiej smakuje na plaży!

Jeśli jest jakieś danie, które jest synonimem Malagi, to jest to espeto. Są to sardynki, które zostały nabite na szpadki i upieczone na grillu – zazwyczaj w formie starej łodzi rybackiej. Jest to danie, które jest tak szczególne, że prawie nie występuje w samym mieście, prawie zawsze będziesz musiał odbyć krótką podróż na jedną z plaż wokół miasta, aby je znaleźć! Umieść jedzenie espeto w Maladze na szczycie swojej listy, wyjdź na plażę, weź zimny napój i ubrudz sobie ręce – to wszystko jest częścią zabawy!

To ciasto, zrobione z migdałami i słodkim winem z Malagi – dwoma specjalnościami Malagi, a także z dżemem morelowym, jest na tyle słodkie, że wystarczy spróbować tylko małego kawałka. Na wierzchu udekorowany jest rodzynkami (kolejna z typowych potraw z Malagi) i cienkimi plasterkami migdałów. Doskonale komponuje się z filiżanką kawy i stanowi idealną przekąskę, gdy potrzebujesz odrobiny cukru!

Ta typowa sałatka z Malagi to zimna sałatka ziemniaczana z solonym dorszem, cebulą, zielonymi oliwkami i pomarańczami. Jest to świetna odmiana od sałatki ziemniaczanej, do której możesz być przyzwyczajony i stanowi świetną przystawkę do posiłku, zwłaszcza wiosną i latem. Danie to można znaleźć w całym mieście.

Migdały nie są wyjątkowe dla Malagi, ale obszar ten zawsze był jednym z największych eksporterów migdałów Marcona. Na wielu ulicach w historycznym centrum można znaleźć ludzi sprzedających smażone, solone migdały. Całkowicie uzależniające, świetnie komponują się z serem i kieliszkiem wina.

Każdy słyszał o słynnej hiszpańskiej zimnej zupie pomidorowej, gazpacho, ale ta zupa w rzeczywistości wyprzedza gazpacho – została przywieziona tutaj przez Maurów (muzułmańskie plemiona z Afryki Północnej), zanim jeszcze pomidory dotarły do Hiszpanii! Zupa ta jest typowa dla Malagi, ale także dla reszty Andaluzji, i pomimo swojej nazwy, która tłumaczy się jako “biały czosnek”, jest zrobiona z mielonych migdałów. Migdały są obrane i opiekane, następnie mieszane z oliwą z oliwek i czosnkiem, i często podawane z białymi winogronami Moscatel na wierzchu.

To kolejne danie, które jest uwielbiane nie tylko w Maladze, ale w całym regionie Andaluzji. Jest to zimna sałatka z drobno posiekanej czerwonej papryki, zielonej papryki, pomidora, cebuli, oliwek, tuńczyka i małży lub innych owoców morza, przyprawiona oliwą z oliwek z pierwszego tłoczenia i solą morską – idealna do jedzenia podczas naszego długiego, gorącego lata!

Świeże krewetki są specjalnością Malagi i są przyrządzane w sposób tak, aby zachować ich wspaniały smak. To danie to klasyk – krewetki są smażone z czosnkiem, świeżą papryką i białym winem – połączenie, które nadaje im wspaniałego ciepła i wyrazistości, ale nie kosztem ich naturalnego smaku. Nawet jeśli już zjesz krewetki, to danie nie jest skończone – weź jedną z kromek chrupiącego chleba, z którym jest podawane, i wchłoń pikantny sos, aby nic z tego malagueńskiego klasyka się nie zmarnowało.

Byłoby grzechem odwiedzić Costa del Sol i nie zamówić najsłynniejszego dania z owoców morza na świecie. Jakość paelli w Andaluzji jest bardzo różna, ale w Maladze, ze względu na świeżość owoców morza, które są jej głównym składnikiem, jest ona częściej niż doskonała. Jest powszechnie dostępna jako małe tapas – podawana z plasterkiem cytryny i kromką chleba w skwierczącym glinianym naczyniu – ale pełnowymiarowa wersja jest wspaniałym daniem do dzielenia się między przyjaciółmi i rodziną. Lądując na stole w jednej z płaskich, okrągłych patelni do paelli, soczysty ryż i ogromne krewetki, którymi jest zwieńczona, sprawiają, że jest to również jedno z najładniejszych lokalnych dań.

Albóndigas – czyli klopsiki – to hiszpański klasyk, serwowany w całym kraju, ale sos, w którym się je podaje, różni się w zależności od miejsca. W Maladze ten pyszny produkt przyrządza się w sosie z dodatkiem mielonych migdałów, co nadaje potrawie łagodny, rustykalny smak i lekko chropowatą konsystencję, która doskonale uzupełnia mięsny smak albóndigas. Ten lokalny specjał można odróżnić od wariantów na bazie pomidorów ze względu na jaśniejszy kolor sosu i podaje się go jako przekąskę w jednej z tych uroczych glinianych miseczek, z pokrojonym świeżym chlebem, aby wchłonąć pyszny sos.

Jednym z najbardziej wybuchowych dań andaluzyjskich jest ogon byka, czyli Rabo de Toro. Jest ona obecna w menu w Maladze i prawdopodobnie będzie jednym z najważniejszych punktów gastronomicznych Twojej wizyty w tym mieście. Ogon jest krojony w grube kawałki i delikatnie duszony przez wiele godzin w sosie z czerwonego wina, bulionu, pomidorów i innych warzyw (w zależności od restauracji). Chodzi o to, aby po zbliżeniu widelca do jednego z nieodparcie wyglądających kawałków, mięso było tak delikatne, że po prostu odpada od kości. To właśnie powolne gotowanie nadaje mięsu piękną, delikatną konsystencję i nadaje sosowi bogaty, duszny smak. Najlepiej smakuje z cienkimi, chrupiącymi frytkami.

W dosłownym tłumaczeniu nazwa tego andaluzyjskiego przysmaku nie oddaje jego sprawiedliwości: mięso w sosie brzmi przecież bardziej jak coś, co zamawia się w kebabie o trzeciej nad ranem niż na obiad. Jednak carne en salsa, często spotykane w menu tapas w Maladze, nie zawodzi. Składa się z duszonego mięsa (zazwyczaj wieprzowego) w świeżym, pomidorowym sosie i jest doskonałym przykładem tego, jak smaczna może być bezpretensjonalna kuchnia andaluzyjska. Fakt, że bary i restauracje w Maladze nigdy nie są skąpe w wielkości porcji, oznacza, że tapas tego południowo-hiszpańskiego klasyka – i oczywiście towarzysząca mu kromka chleba – wystarczy na wiele godzin.

Winnice zostały przywiezione do Malagi przez Greków i Fenicjan, którzy około 600 roku p.n.e. nauczyli lokalnych mieszkańców przycinać winorośl. Najwcześniejszy znany archeologiczny zapis produkcji wina w prowincji pochodzi z czasów Cesarstwa Rzymskiego i składa się z pryzmatycznego zbiornika fermentacyjnego znalezionego w Cártama. Produkcja była utrzymywana za pomocą specjalnych podatków w okresie muzułmańskim i po rekonkwiście, wraz z utworzeniem Bractwa Winiarzy Malagi w 1487 roku.

Sława win z Malagi stała się światowa, do tego stopnia, że w 1791 roku ambasador hiszpański w Moskwie wręczył cesarzowej Rosji Katarzynie II kilka skrzynek wina z Malagi, a ta była pod takim wrażeniem, że zwolniła z podatków wszystkie wina z Malagi przybywające do Rosji. Wina z Malagi zostały docenione m.in. w opowiadaniach Emilio Salgari, a także są wspominane w fundamentalnych powieściach w historii literatury, takich jak Czerwone i czarne Stendhala czy w dziełach m.in. Fiodora Dostojewskiego.

Jego upadek rozpoczął się w 1878 r. wraz z plagą filoksery w Maladze, co zapoczątkowało kryzys rolniczy, gospodarczy, a następnie polityczny z początku XX wieku. Niestety, jak większość wielkich win deserowych świata, w XX wieku popyt drastycznie spadł. Obecnie nastąpiło odrodzenie wina słodkiego i wina z Malagi odzyskały swoją pozycję w świecie. W mieście Malaga znajdziemy liczne winiarnie lub zabytkowe bodegi, w których możemy spróbować win z Malagi, takie jak El Pimpi czy Antigua Casa de Guardia.

Istnieją również nowe czerwone wina i winnice, około dwudziestu winnic, z regionu Ronda, które zdobyły w ciągu kilku lat niektóre z głównych nagród w hiszpańskim i międzynarodowym sektorze wina.

7. WYNAJEM AUTA

Wynajem auta w Hiszpanii oferuje odwiedzającym niezrównaną wygodę i elastyczność, zwłaszcza podczas podróży poza duże miasta i ruchliwe obszary turystyczne. Jest to również bardzo proste, ponieważ większość międzynarodowych wypożyczalni działa na terenie Hiszpanii, a proces rezerwacji jest zasadniczo taki sam jak w jakimkolwiek innym kraju. Więcej o wynajmie aut znajdziesz w poradniku.

8. KOMUNIKACJA

Większość atrakcji turystycznych znajduje się w centrum, co znacznie ułatwia poznawanie ich na piechotę.

Kartę Málaga Pass można kupić na 24, 48, 72 godziny lub na tydzień. Pozwala wejść do wielu muzeów i zabytków za darmo i oferuje zniżki w lokalach usługowych.

Dwie linie metra łączą centrum z kampusem uniwersyteckim i zachodnią częścią miasta. Kursują w godzinach od 6.30 do 23.00. W soboty i w niedziele zaczynają kursować o godz. 7.00.

Regularna usługa przebiega przez wszystkie dzielnice miasta i zwykle działa od 06.20 do 00.00. Cztery linie nocne kursują regularnie w godzinach od 00.00 do 06.00. Więcej informacji

Autobus turystyczny umożliwia zwiedzenie wszystkich zabytków Malagi. Można wsiadać i wysiadać bez żadnych ograniczeń.

Usługi taksówkowe: Taksówkę łatwo zidentyfikować; jest to pojazd w kolorze białym z niebieskim pasem. Zielone światełko u góry wskazuje, czy jest dostępna.

Przejazd dorożką konną: Jazda dorożką trwa około 45 minut i umożliwia zobaczenie głównych atrakcji turystycznych.

Istnieją oryginalne i ekologiczne sposoby poruszania się po Maladze, na przykład samochodem elektrycznym, rowerem lub pociągiem panoramicznym „Puerto de Málaga”.

Ceny przejazdów:
Pojedynczy przejazd: Bilet normalny: 1,40 € Bilet normalny na lotnisko: 4,00 €
10 przejazdów: 8,40 €
Miesięczna karta: 39,95 €

BikesBooking.com to wiodący serwis rezerwacji online motocykli, skuterów, rowerów i quadów. Są największą na świecie firmą zajmującą się rezerwacją rowerów. Współpracują z wiodącymi wypożyczalniami, zapewniają wielojęzyczną, przyjazną dla użytkownika stronę internetową, na której użytkownicy mogą znaleźć i zarezerwować online szeroką gamę rowerów w dowolnym zakątku świata. BikesBooking.com gwarantuje najlepsze dostępne ceny, zweryfikowane recenzje od poprzednich wynajmujących oraz brak opłat rezerwacyjnych! Naciśnij tutaj lub w logo aby przejść do strony

Taxi w Hiszpanii potrafi być drogie. Aby przejazd stał się tańszy, skorzystaj z mojego kodu patricks862, aby otrzymać 3,00 € zniżki na 3 kolejne przejazdy z Cabify.

Pobierz aplikację tutaj: https://cabify.com/i/patricks862.

9. DRUŻYNA PIŁKARSKA

Hiszpańska druga dywizj znana jako LaLiga SmartBank ze względów sponsorskich i której oficjalna nazwa brzmi Campeonato Nacional de Liga de Segunda División – jest drugim szczeblem hiszpańskiego systemu ligowego. Organizowany jest od 1984 roku przez Liga Nacional de Fútbol Profesional, po sukcesji Real Federación Española de Fútbol (RFEF). Rozgrywany jest od sezonu 1928-29 i został przerwany dwukrotnie, w latach 1936-1939, z powodu hiszpańskiej wojny domowej, oraz w 2020 roku, z powodu pandemii COVID-19.

W całej historii czterdzieści osiem klubów było mistrzami Drugiej Dywizji, z czego najbardziej utytułowany z 8 tytułami był Real Murcia Club de Fútbol, następnie Real Betis Balompié (7), a także Real Club Deportivo de La Coruña, Real Sporting de Gijón i Real Oviedo (wszystkie z 5). Unión Deportiva Almería jest aktualnie panującym mistrzem.

Málaga Club de Fútbol to klub piłkarski z siedzibą w Málaga w Andaluzji w Hiszpanii, który rywalizuje w Segunda División, drugim poziomie hiszpańskiego systemu ligowego.

Klub wygrał Puchar UEFA Intertoto w 2002 roku i zakwalifikował się do Pucharu UEFA w następnym sezonie, dochodząc do fazy ćwierćfinałowej. Zakwalifikowali się również do Ligi Mistrzów UEFA 2012-13, gdzie byli ćwierćfinalistami. Od czerwca 2010 roku właścicielem klubu jest katarski inwestor Abdullah ben Nasser Al Thani.

Club Atlético Malagueño
Historia Málagi sięga CD Málaga, klubu założonego w 1904 roku. Club Atlético Malagueño został założony 25 maja 1948 roku jako dawna drużyna rezerwowa CD Málaga, po tym jak klub wchłonął CD Santo Tomás w celu utworzenia drużyny rezerwowej, przejął rolę głównej drużyny Malagi.

Club Atlético Malagueño i CD Málaga znalazły się razem w Tercera División 1959-60, po tym jak CD Málaga została zdegradowana pod koniec Segunda División 1958-59. Jako drużyna rezerw, ci pierwsi powinni byli zostać zdegradowani do rozgrywek regionalnych. Aby tego uniknąć, odłączyli się od macierzystego klubu i zarejestrowali jako niezależny klub w ramach Królewskiej Hiszpańskiej Federacji Piłkarskiej. Ten ruch umożliwił CA Malagueño przetrwanie po zawieszeniu działalności przez CD Málaga.

W sezonie 1992-93 CA Malagueño grało w 9 grupie Tercera División. Po udanej kampanii klub awansował do Segunda División B. W kolejnym sezonie jednak klub ponownie spadł i w obliczu problemów finansowych groziła mu likwidacja.

Zmiana nazwy na Málaga CF
19 grudnia 1993 roku w referendum członkowie klubu opowiedzieli się za zmianą nazwy i 29 czerwca 1994 roku CA Malagueño zmienił nazwę na Málaga Club de Fútbol S.A.D.

Na początku lat 2000 Málaga była klubem bogatym w młodych i najwyższej jakości zawodników, a także mogła pochwalić się bardziej nowoczesnym i rozwiniętym stadionem. Mimo, że nigdy nie udało się awansować do Ligi Mistrzów, Málaga zawsze odnosiła sukcesy pod wodzą popularnego Joaquína Peiró.

W 2002 roku wystąpiła w Pucharze UEFA Intertoto, zdobywając swoje jedyne oficjalne trofeum, pokonując Gent, Willem II i Villarreal. Udział Málagi w Pucharze UEFA  zakończył się porażką w karnych w ćwierćfinale z Boavistą, po pokonaniu Željezničara Sarajevo (który został wyeliminowany z Ligi Mistrzów przez Newcastle United), Amiki Wronki, Leeds United (po zwycięstwie 2-1 na Elland Road, dzięki dwóm bramkom Julio Dely Valdésa) i AEK Ateny.

Po przejściu Peiró na emeryturę powoli rozpoczął się masowy exodus. Z klubu odeszli Darío Silva, Kiki Musampa, Dely Valdés i Pedro Contreras. Juande Ramos objął stanowisko trenera i poprowadził Barcelonę 5-1, co było największym zwycięstwem klubu w meczu z katalońskimi gigantami, z hat-trickiem wypożyczonego Salvy Ballesty, któremu do zdobycia trofeum Pichichi zabrakło zaledwie dwóch bramek. Ramos jednak odszedł do Sevilli, a Gregorio Manzano przejął stery.

Powolny upadek i problemy finansowe
Mimo, że Málaga zajęła drugi raz z rzędu dziesiąte miejsce, Manzano nie zdołał uchronić słabej drużyny przed spadkiem z ligi, która zakończyła rozgrywki z dorobkiem 24 punktów.

Málaga dobrze rozpoczęła nowy sezon drugiej ligi. Jednak ich forma gwałtownie spadła i przez dwa z sześciu tygodni znajdowali się w strefie spadkowej. Málaga zdołała zaradzić tej sytuacji i przetrwała swój pierwszy sezon w Segunda.

Sezon 2007-08 Segunda División również rozpoczął się imponująco, od siedmiu zwycięstw z rzędu. Wydawało się, że Málaga jest na dobrej drodze do awansu, ale po kolejnym załamaniu formy zostali wyprzedzeni przez Numancię. Potrzebowali zwycięstwa w ostatnim meczu, u siebie z Tenerife, aby zapewnić sobie awans. Dwa gole Antonio Hidalgo zapewniły triumf 2-1 i Málaga wróciła do najwyższej klasy rozgrywkowej jako wicelider.

Era Abdullaha Al Thani (2010-obecnie)
Z powodu problemów ekonomicznych klubu, ówczesny prezydent Fernando Sanz znalazł inwestora w Doha w Katarze, aby rozpocząć ambitny projekt, wchodząc w rozmowy z szejkiem Abdullahem ben Nasserem Al Thani. 11 czerwca 2010 roku, po tygodniu negocjacji, Al Thani został nowym właścicielem klubu. Został mianowany prezydentem 28 lipca na zebraniu członków.

28 czerwca 2010 roku Jesualdo Ferreira został mianowany na trenera, a Moayad Shat na wiceprezesa i generalnego menedżera. W ślad za tym podpisano wyróżniających się zawodników jak Salomón Rondón i Eliseu. W listopadzie jednak Jesualdo został zwolniony, ponieważ nie uzyskał pożądanych wyników, pozycjonując klub na miejscach spadkowych. Później Shat zatrudnił Manuela Pellegriniego jako trenera.

Z “The Caretaker” na czele, zdecydowano się na odrzucenie graczy ze składu i wzmocnienie takimi zawodnikami jak środkowy obrońca Martín Demichelis i pomocnik Júlio Baptista. Rekordowe pięć kolejnych zwycięstw w La Liga, obok remisu z Athletic Bilbao na San Mamés na początku stycznia 2011 roku, pomogło drużynie utrzymać tempo w lidze, kończąc sezon 2010-11 na 11 miejscu.

W ramach przygotowań do sezonu 2011-12, klub podpisał umowę z Nike jako dostawcą klubowych strojów. Málaga zawarła również umowę o współpracy z UNESCO, które dodatkowo zostało głównym sponsorem klubowych strojów. Najbardziej znaczącymi nabytkami w tamtym sezonie były: Holender Ruud van Nistelrooy, były francuski pomocnik Lyonu, Jérémy Toulalan, oraz najdroższy nabytek w historii klubu, Santi Cazorla, który przybył z Villarreal za 21 milionów euro. Inni mniej znaczący gracze, tacy jak Isco, były hiszpański pomocnik Joaquín i lewy obrońca Nacho Monreal, byli kluczowi w udanym sezonie Málagi. Po raz pierwszy w swojej historii, klub zakwalifikował się do Ligi Mistrzów, po tym jak zakończył sezon La Liga 2011-12 na czwartym miejscu. W swoim pierwszym w historii udziale w Lidze Mistrzów, Málaga została sparowana z włoskimi gigantami Milanem i panującymi mistrzami Belgii i Rosji, odpowiednio Anderlechtem i Zenitem Saint Petersburg. Málaga wyszła z fazy grupowej niepokonana, wygrywając swoje mecze ze wszystkimi trzema klubami. W rundzie 16, drużyna wylosowała mistrzów Portugalii, Porto, przegrywając pierwszy mecz na wyjeździe 1-0 i wygrywając u siebie 2-0, awansując do ćwierćfinału. W bardzo oczekiwanym meczu z mistrzami Niemiec, Borussią Dortmund, mecz u siebie zakończył się wynikiem 0-0, pozostawiając Malagauistas spore szanse na awans dzięki remisowi w meczu wyjazdowym. W drugim meczu, naznaczonym kontrowersyjnymi decyzjami sędziowskimi, po 90 minutach na tablicy wyników widniał wynik 1-2, co wydawało się zapewniać Máladze miejsce w półfinale, ale dalsze dwa gole Marco Reusa (90+1. minuta) i Felipe Santany (90+3. minuta) przechyliły szalę na korzyść drużyny gospodarzy. Natychmiast po wyeliminowaniu, prezes klubu Abdullah ben Nasser Al Thani ogłosił, że zostanie złożona formalna skarga do UEFA i FIFA.

W kolejnym sezonie Málaga została zawieszona przez UEFA, wraz z innymi klubami za długi. W oświadczeniu agencja zadeklarowała, że klub zostanie wykluczony z kolejnych rozgrywek, do których w innym przypadku by się zakwalifikował, w ciągu kolejnych czterech sezonów. Ostatecznie jednak zakaz został zmniejszony do jednego sezonu, a klub został wykluczony z Ligi Europy 2013-14.

Latem 2013 roku Isco został sprzedany do Realu Madryt, Joaquín do Fiorentiny, a pomocnik Jérémy Toulalan do Monaco. Zmieniła się również pozycja menedżera, Bernd Schuster przejął stery od Manuela Pellegriniego.

Po 2013 roku Málaga napotkała na stały spadek, w wyniku którego co roku kończyła rozgrywki ligowe na niższym miejscu. 19 kwietnia 2018 roku Málaga zmierzyła się z Levante U.D. mając nadzieję na zakończenie passy dziesięciu kolejnych porażek, która sprawiła, że zajęli 20 miejsce w LaLiga. Jednak los się odwrócił i Levante zdobyło gola i ostatecznie Málaga przegrała 0-1. Ta porażka oznaczała, że Málaga zostanie zdegradowana do Segunda División, kończąc passę dziesięciu kolejnych sezonów w najwyższej klasie rozgrywkowej.

W 2019 roku Málaga zbliżyła się do awansu do La Liga, zajmując trzecie miejsce w Segunda División, ale została wyeliminowana w pierwszej rundzie play-off przez Deportivo de La Coruña. W sezonie 2019-20 Segunda División funkcję trenera kontynuował Víctor Sánchez del Amo.

Na początku 2020 roku pojawiły się doniesienia, że właściciel klubu Szejk Abdullah Al Thani i jego rodzina, która jest winna Máladze 7,3 mln euro w pożyczkach i liniach kredytowych, wykupywali akcje od mniejszych akcjonariuszy, jednak do lutego 2022 roku żadne dowody nie wpłynęły.

Organizujemy kompleksowe wyjazdy na mecze ligowe, pucharowe oraz międzynarodowe. Więcej informacji uzyskasz podczas kontaktu e-mail.

10. FIESTAS

  • 1 stycznia jest dniem wolnym od pracy, ponieważ jest to Nowy Rok.
  • Trzech Mędrców, 6 stycznia jest świętem bankowym. W mieście Malaga Trzej Mędrcy przybywają co roku 5 stycznia około godziny 17 do portu, skąd rozpoczyna się tradycyjna parada ulicami centrum miasta. Ta parada jest największą w prowincji z wieloma niespodziankami, zespołami muzycznymi i tonami słodyczy rozdawanych wśród ogromnego napływu dzieci i rodzin. Parada kończy się zwykle wielkim festiwalem z udziałem śpiewaków, iluzjonistów lub innych artystów na jednym z centralnych placów. Co roku dostępne są mapy pokazujące trasę, a także czas i miejsce finałowego pokazu.
  • Karnawał: Przez około dziesięć dni przed Środą Popielcową odbywają się imprezy takie jak parady, bale maskowe. W gminach nadmorskich karnawał kończy się zazwyczaj “Pogrzebem Boqueróna”, któremu towarzyszą fajerwerki na plaży. Możesz spojrzeć na najważniejsze wydarzenia karnawału w Maladze. Karnawał w Maladze to kolejny z najbardziej zabawnych festiwali w mieście. Karnawał trwa około dziesięciu dni do Środy Popielcowej. Najważniejszymi punktami uroczystości są zawody grupowe odbywające się w Teatrze Cervantesa, przemówienie otwierające oraz parada przez miasto. Na koniec odbywa się wielki taniec i pochówek boquerón, który kończy festiwal.
  • Walentynki w Maladze to szczególna okazja, którą można wykorzystać do zaplanowania romantycznego wypadu na Costa del Sol. Na Walentynki 14 lutego często pojawiają się specjalne oferty obejmujące hotele lub romantyczne kolacje tej nocy.
  • Holi Life Run (dawniej Holi Run) i Holi Boom odbywają się 18 lutego w Maladze.
  • Dzień Andaluzji w Maladze: Ten szczególny dzień 28 lutego upamiętnia niepodległość Andaluzji, kiedy to stała się ona wspólnotą autonomiczną. Są specjalne dekoracje na tarasach niektórych miast, konkursy i imprezy w szkołach, a w wielu andaluzyjskich gminach jest to święto państwowe.
  • Pod koniec marca lub na początku kwietnia w Maladze odbywa się Feria Natura, której celem jest szerzenie i promowanie zdrowego i zrównoważonego stylu życia. W 2019 roku odbywa się od 5 do 7 kwietnia w Palacio de Ferias y Congresos de Málaga.
  • Podczas Wielkiego Tygodnia w Maladze ulice centrum miasta wypełnia aromat kadzideł i wiele emocji. Spokój współistnieje z radością i gwarem na ulicach do późnych godzin nocnych, gdyż większość procesji odbywa się w godzinach popołudniowych i do wczesnych godzin rannych. Bary w centrum są wypełnione ludźmi, zarówno miejscowymi jak i obcokrajowcami, ponieważ Malaga w tych dniach odwiedza wielu turystów. Nie ma wątpliwości, że warto choć raz poczu© te doświadczenie. Jeśli zastanawiacie się nad datami, kiedy obchodzona jest Semana Santa, to zmieniają się one z roku na rok.
  • 23 kwietnia to dzień św. Jerzego, w niektórych gminach odbywają się procesje.
  • Święto Pracy 1 maja i święto bankowe.
  • Cruces de Mayo (Krzyże Majowe), około 1 maja. Tradycyjne święto, w którym krzyże są dekorowane z wielką starannością, kwiatami, pelerynami i muszlami. Dokładny dzień różni się w zależności od dzielnicy. Krzyże majowe początkowo obchodzone były “w stylu” Granady, gdzie niedawno rada miejska zakazała festynów uznanych za przesadne. Wydaje się jednak, że ta tradycja zaczyna docierać do Malagi, gdzie w zeszłym roku w Parque del Norte świętowano Cruces de Mayo z Paellą, winem i muzyką na żywo.
  • Boże Ciało, 15 czerwca. W tym dniu w centrum miasta odbywają się procesje religijne.
  • Fiesta de San Juan obchodzona jest w nocy z 23 na 24 czerwca. Jak we wszystkich miasteczkach Costa del Sol, przyjaciele i rodziny zbierają się na plaży i do późnej nocy świętują początek lata. Uroczystości San Juan odbywają się w Maladze 21, 22 i 23 czerwca, przy czym ten ostatni dzień jest najważniejszy. W nocy 23 czerwca plaże Malagi wypełniają się ludźmi i rozpalane są typowe ogniska, w których palone są szmaciane lalki zwane Júas, aby odpędzić pecha. Obchody trwają do wczesnych godzin następnego dnia.
  • Fiesta de la Virgen del Carmen obchodzona jest 16 lipca we wszystkich gminach Costa del Sol. Ta morska procesja odbywa się na cześć patrona rybaków, który jest pięknie przyozdobiony kwiatami i niesiony ulicami miasta, a następnie wyprowadzany na morze w łodzi, w towarzystwie dużej liczby łodzi. Święto Virgen del Carmen jest świętem Malagi, w którym czci się patronkę rybaków. W Maladze jest on obchodzony z różnymi procesjami morskimi w różnych dzielnicach o największej tradycji rybackiej w mieście, takich jak El Palo. Virgen del Carmen zostaje zabrana ze swojego stałego miejsca na jedną z typowych dla Malagi łodzi – Jábega. Łodzie są udekorowane kwiatami, a Dziewica jest paradowana przez morze w pięknej procesji złożonej z małych łodzi miasta.
  • Jarmark w Maladze w drugiej połowie sierpnia (12 do 19 sierpnia) to najpopularniejszy tradycyjny festiwal, który co roku witany jest z wielką radością przez tysiące miejscowych i obcokrajowców. Przez tydzień atmosfera w mieście jest kolorowa i bardzo żywa, dużo śpiewu i tańca, mimo wysokich o tej porze roku temperatur. Ważna część targów odbywa się na placu targowym z pięknie udekorowanymi jeźdźcami, wozami i bryczkami oraz dużą ilością “casetas”, gdzie można jeść, pić i tańczyć do białego rana.
  • Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny w dniu 15 sierpnia oraz dni wolne od pracy.
  • Virgen de la Victoria, 8 września. W tym dniu patron Malagi jest obchodzony z procesją przez główne ulice centrum miasta, ofiarami kwiatowymi oraz grupami śpiewającymi i tańczącymi.
  • 12 października obchodzony jest w Maladze jako dzień Hispanidad, jest to święto bankowe i większość sklepów jest zamknięta. W tym dniu zwanym również dniem Pilar lub dniem odkrycia jest dzień, który symbolizuje związek między Hiszpanią a hiszpańskojęzycznymi mieszkańcami Ameryki Łacińskiej.
    Zazwyczaj są to wydarzenia, w których biorą udział społeczności latynoamerykańskie w Maladze, aby pokazać odwiedzającym swoją kulturę, tradycje, potrawy gastronomiczne i wyroby rękodzielnicze. Jest to dzień dla wszystkich, są wydarzenia dla dzieci, takie jak przedstawienia lub konkursy, a także parady, lekcje tańca latynoamerykańskiego i wiele innych działań.
    Zajęcia te odbywają się od wielu lat w Parque de Huelín od godziny 12.
  • Halloween: Obchody Halloween w Maladze w nocy z 31 października na 1 listopada z roku na rok zyskują coraz więcej zwolenników, choć z niewielkimi “śródziemnomorskimi wariacjami” od pierwotnego modelu. Mieszkańcy mają zabawę we krwi, a najstraszniejsza noc w roku na Costa del Sol nabiera kolorowego i karnawałowego charakteru; w ciągu ostatnich kilku lat powstał tak zwany “Marsz Zombie”, w którym duża liczba nieumarłych wychodzi na ulice centrum w pochodzie, który wyrusza z Plaza de la Constitución; zabawa gwarantowana!
    W tych dniach odbywa się wiele specjalnych wydarzeń i aktywności, w tym przerażająca wizyta w ogrodzie botanicznym lub na angielskim cmentarzu.
  • Świąteczna iluminacja na Calle Larios, jeśli będziecie przejeżdżać przez stolicę to warto odwiedzić, w tym roku świąteczne lampki zostaną włączone 24 listopada.
  • Święto Konstytucji 6 grudnia jest dniem wolnym od pracy.
  • Dzień Niepokalanego Poczęcia 8 grudnia jest dniem wolnym od pracy.
  • Boże Narodzenie w Maladze 25 grudnia jest dniem wolnym od pracy: stolica Costa del Sol co roku od początku grudnia wyróżnia się spektakularnymi dekoracjami świątecznymi i iluminacją głównych ulic i placów. Przez cały ten miesiąc odbywają się liczne atrakcje, takie jak szopki, lodowisko i koncerty, które zapraszają do spaceru po tętniących życiem ulicach stolicy. W grudniu jest wiele dni ze wspaniałym słońcem, które sprawia, że w południe termometr znacznie się podnosi i możemy zobaczyć ludzi spacerujących w szalikach i z krótkim rękawem, a także kilku śmiałków opalających się na miejskich plażach.
  • Los Santos Inocentes i Fiesta Mayor de Verdiales, 28 grudnia. W tym dniu ludzie robią sobie nawzajem psikusy (podobnie jak w wielu innych krajach 1 kwietnia). Ale w mieście Malaga jest też Verdiales, gdzie wiele grup muzycznych z okolicznych wiosek i tysiące miejscowych zjeżdżają się, aby spędzić dzień z dużą ilością muzyki, śpiewu i tańca. Verdiales to bardzo stara chłopska tradycja muzyczna, która prawdopodobnie wyprzedza nawet Flamenco.

11. CIEKAWOSTKI

MANQUITA
Katedra w Maladze to jedno z tych niezbędnych miejsc do odwiedzenia na trasie po mieście Malaga. Nazywa się Santa Iglesia Catedral Basílica de la Encarnación, ale popularnie nazywana jest “La Manquita”. Jego budowa rozpoczęła się w XV wieku i trwała około 250 lat. Budynek katedry pozostał jednak niedokończony, a jego najistotniejszą cechą był brak wieży południowej. Stąd ta nazwa. Pewne jest to, że jeśli spojrzymy na fasady katedry, która zaczynała jako gotycki styl architektoniczny, a skończyła na mieszaniu stylów renesansowych i barokowych, to nie da się ukryć skomplikowanego procesu budowy, jaki przeszła do końca XVIII wieku.

MOST NIEMCÓW
Historia sięga początku XX wieku, kiedy to w wyniku sztormu doszło do zatopienia statku Gneisenau, statku pochodzenia niemieckiego. Wielu mieszkańców Malagi przyszło z pomocą marynarzom, a niektórzy z ratowników stracili nawet życie w tym akcie. Wiele lat później, w 1907 roku, rzeka Guadalmedina przelała się przez swoje brzegi, zabierając ze sobą wiele mostów. Na wieść o tym Niemcy postanowili odwdzięczyć się i rozpoczęli zbiórkę pieniędzy na budowę “Puente de los Alemanes” (Mostu Niemców).

BRYTYJSKIE ZEGARY W METRZE W MALADZE
Ciekawostką, o której mało kto wie jest to, że zegary w metrze w Maladze nie pokazują 60 sekund, tylko 59. A powodem takiego dziwnego zjawiska jest to, że mają sekundnik w stylu brytyjskim, który dochodzi do końca i zamiast kontynuować, robi pauzę i wtedy to wskazówka minutowa pokazuje tę sekundę. System ten stosowany jest na brytyjskich stacjach do oznaczania czasu odjazdu pociągów.

EL CENACHERO
El Cenachero jest jednym z największych symboli Malagi. Symbol ten nawiązuje do nieistniejącego już w mieście handlu, w którym rybacy sprzedawali swoje produkty po mieście z zawieszonym na ramionach koszem z trawy esparto.

LORCA Y EL PASAJE DE CHINITAS
Jeśli jesteś miłośnikiem dobrej książki, nie powinieneś przegapić okazji do odwiedzenia jednego z miejsc, które “boquerones” darzą największą sympatią. W Maladze znajdowała się słynna Café de Chinitas, słynny teatr rozmaitości – wielokrotnie zamykany z powodu skandalu – który Lorca uwiecznił w swoich znanych wierszach: “En el Café de Chinitas/dijo Paquiro a su hermano:/Soy más valiente que tú, más torero y más gitano” (W Café de Chinitas/ Paquiro powiedział do swojego brata:/Jestem odważniejszy od ciebie, bardziej byczy i bardziej cygański)… Dziś ta kawiarnia znajduje się w Madrycie. Znajduje się on przy Calle Torija, 7, a jego właścicielem jest rodzina Verdasco.

MALAGA I JEJ TEATR RZYMSKI U STÓP ALCAZABY
Malaga jest pod tym względem również wyjątkowa na świecie. Faktem jest, że stolica Malagi jest bogata w pozostałości historyczne -trzy najważniejsze kultury – żydowska, arabska i rzymska – odcisnęły na niej fenomenalne piętno.

HERB MALAGI
Herb miasta został nadany przez monarchów katolickich po podboju, 30 sierpnia 1494 roku. Wygrawerowane są inicjały: TM, co oznacza “Tanto Monta”, skrót od “Tanto monta cortar como desatar”, słynnego zdania wypowiedzianego przez króla Ferdynanda Katolickiego.

W górnej części wyróżniają się święci i męczennicy z Malagi, Ciriaco i Paula będący w modlitwie.

MALAGA CO ROKU UWALNIA WIĘŹNIA PODCZAS ŚWIĘTEGO TYGODNIA
Innym ciekawym faktem dotyczącym Malagi jest to, że po wielkiej epidemii, której ofiarą padło miasto, nie dotknęła ona ani jednego więźnia. Wiedząc, że obraz Jesús El Rico nie będzie mógł zostać poniesiony w procesji, poprosili dyrektora więzienia o wypuszczenie kilku więźniów, ale ten odmówił. Więźniowie zbuntowali się i skończyło się to uszkodzeniem obrazu, a następnie powrotem do więzienia, z wyjątkiem jednego. Więzień ten dzień po procesji zabrał do więzienia głowę San Bautista Degollado, która była jedną z relikwii jezuitów, aby prosić go o wyleczenie jednego z jego towarzyszy, który był chory. Karol III, świadomy tego faktu, promulgował przywilej królewski, podczas procesji “El Rico”, aby przyznać wolność więźniowi.

CMENTARZ ANGIELSKI
Angielski Cmentarz w Maladze jest najstarszym cmentarzem protestanckim w kraju i bez wątpienia najważniejszym. Jest to zabytkowy obiekt położony w samym centrum miasta Malaga, który każdego dnia przyciąga setki turystów. Został zbudowany w XIX wieku na terenie Cañada de los Ingleses. Jednym z najbardziej uderzających aspektów tego cmentarza jest otaczająca go stara brytyjska legenda, która mówi, że ostatnia osoba pochowana na cmentarzu staje się jego opiekunem.

DESBANDA
W czasie wojny domowej i po wkroczeniu wojsk rebelianckich do Malagi, tysiące mieszkańców uciekło w kierunku Almerii. Stało się to znane jako “masakra na drodze do Almerii”, jeden z najbardziej okrutnych aktów wojny, w którym zginęły tysiące ludzi.

EARTH WIDE WALK
Pierwszym Hiszpanem, który przeszedł dookoła świata był Nacho Dean Mouliaá z Malagi. Swoją podróż rozpoczął 21 marca 2013 roku, a wrócił trzy lata później. W swoją podróż wyruszył samotnie, towarzyszył mu tylko wózek z dobytkiem, miał niewiele środków, ale niczego więcej nie potrzebował, wystarczyła mu ciekawość, chęć zobaczenia świata i troska o środowisko.

LATARNIA W MALADZE
Latarnia w Maladze, podobnie jak Latarnia Morska na Teneryfie, to jedyne miejsca, które w języku hiszpańskim przybierają formę żeńską LA FAROLA DE MÁLAGA. Normalnie wymawia się El Faro. Zbudowany przez inżyniera Joaquína María Pery y Guzmán.

TORROS OSBORNE
Byki Osborne są bardzo popularne i dobrze znane wszystkim w Hiszpanii. Struktury te stały się odniesieniem do Pop-Artu, a ciekawostką jest to, że w Andaluzji zostały uznane za dobro kultury. W całej Hiszpanii można zobaczyć 88 takich struktur, a Malaga posiada trzy z nich w Velez Malaga, Casabermeja i Casabermeja: Vélez Málaga, Casabermeja i Fuengirola.

PIMPI
El Pimpi – jedno z najbardziej wyjątkowych miejsc w stolicy. W swoich początkach była to pierwsza sala imprezowa Costa del Sol, choć wcześniej był to również klasztor, a obecnie jest to wspaniała restauracja, w której można skosztować najlepszej lokalnej gastronomii i lokalnych win. Można też poznać część historii tego miejsca i pięknej Malagi. Nazwa nawiązuje do bardzo popularnego miejscowego, który pomagał marynarzom i pasażerom statków, które cumowały w porcie.

ZAMÓWIĆ KAWĘ W MALADZE
Sposób zamawiania kawy w Maladze jest najbardziej unikalną rzeczą, jaką można znaleźć, ponieważ typowe jest zamawianie  nube, sombra, mitad, corto, semicorto, largo, semilargo, solo Sztuką w zrozumieniu tego jest wiedzieć, że odnosi się to do proporcji kawy lub mleka, które umieszczasz w filiżance. Podsumowując, zamówienie kawy jest znakiem tożsamości Malagueño.

DLACZEGO MALAGUEÑOS SĄ NAZYWANI BOQUERONES?
Ta ciekawostka to klasyka gatunku, ale nie można jej pominąć. Nie wszyscy wiedzą, że przydomek ten wynika z faktu, że typowym “pescaíto frito” (smażona ryba) w mieście jest boquerón. Jest to specjalność gastronomiczna, podobnie jak “sardina espetada”, bez względu na to, gdzie się udamy w Maladze.

GWIAZDY MICHELIN
Prowincja Malaga kryje w sobie wiele cudów, wśród których musimy podkreślić jej jakość kulinarną. W Maladze znajduje się obecnie kilka gwiazdek Michelin, które sprawiają, że prowincja Malaga jest wysoko cenioną destynacją gastronomiczną.

SPETOS
Szaszłyki z sardynek to najlepszy przykład kuchni Malagi. Jest to przysmak bardzo ceniony zarówno przez turystów jak i jej mieszkańców. Nie bez powodu jest to praktycznie tożsamość kulturowa. Warto wspomnieć o pomniku espetero, który znajduje się na plaży Misericordia.

REKORD GUINNESSA W FLAMENCO
W 2018 roku 3 920 osób zebrało się na Calle Larios, aby przez dziesięć minut tańczyć bulerías. Choreografia, która zapewniła im miejsce w Księdze Rekordów Guinnessa.

37 MUZEA
Nie mówimy o jednym, czy dwóch, a nawet trzech czy czterech. Jeśli połączymy słowa Malaga i muzeum, musimy wspomnieć o 37 muzeach, które znajdują się w stolicy. I choć najsłynniejsze z nich to Picasso czy Pompidou, są też Thyssen (spektakularny) czy Rosyjski (jeden z najciekawszych), to istnieje mnóstwo bardzo ciekawych ośrodków kultury, jak Muzeum Szkła czy Muzeum Wina.

CALLE LARIOS, JEDNA Z NAJPIĘKNIEJSZYCH ULIC W EUROPIE
Geneza Calle Larios leży w idei połączenia portu Malagi z centrum. Jest to piąta najdroższa ulica handlowa w Hiszpanii i zazwyczaj uważa się, że wejście zaczyna się na skrzyżowaniu z Alameda Principal, co nie jest prawdą, gdyż znajduje się dokładnie na Plaza de la Constitución. Ma 300 metrów długości i 16 metrów szerokości i nosi imię Manuela Domingo Lariosa, drugiego markiza Lariosa.

4 LIPCA
Każdego 4 lipca na Plaza del Obispo upamiętnia się niepodległość Stanów Zjednoczonych Ameryki. Hiszpania od początku wspierała jej niepodległość i to poprzez postać wojskowego Bernardo de Gálveza. Bernardo de Gálvez y Madrid był wojskowym z Malagi. Walczył u boku Stanów Zjednoczonych przeciwko Brytyjczykom pod Pensacolą. Ponieważ uznano go za bohatera, na jego cześć założono miasto w Ameryce Północnej – Galveston, w stanie Teksas.

POMPIDOU W MALADZE, PIERWSZE MIEJSCE POZA FRANCJĄ
Nie mniej niż 100 000 wizyt przekroczyło to awangardowe muzeum, i nic dziwnego, ponieważ “The Cube” mieści kolekcję równie ambitną, co zróżnicowaną, od Magritte’a, Legera i Fridy Kahlo po Giacomettiego, Brancusiego, Miró i Tàpiesa.

TARGI W MALADZE
Jarmark w Maladze odbywa się latem dla upamiętnienia włączenia miasta do Korony Kastylii przez katolickich monarchów, którzy 19 sierpnia 1487 r. ponownie zdobyli miasto dla chrześcijan.

BIZNAGA
Biznaga to kolejny z symboli miasta. Biznaga łączy piękno i perfumy w jednym pięknym elemencie. Polega na umieszczeniu wiązki jaśminu na łodydze suszonego ostu, prawdziwa sztuka. W letnie wieczory biznagueros sprzedają biznagę.

PICASSO W KSIĘDZE REKORDÓW
Nie można mówić o Maladze nie wspominając o mistrzu mistrzów, a żeby nadać temu inny wydźwięk z pewnością zainteresuje was informacja, że przed zwiedzaniem swojego muzeum i domu tenpłodny malarz został wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa, gdyż jego kolekcja obejmuje 13 500 obrazów, 100 000 druków, 34 000 ilustracji i 300 rzeźb.

MALAGA I JEJ FESTIWAL FILMOWY
Jeśli istnieje jedno ważne wydarzenie w hiszpańskim przemyśle filmowym, to jest nim Festiwal Filmowy w Maladze. Jest to platforma, która co roku stara się promować i rozpowszechniać hiszpańską twórczość audiowizualną. W tym sensie Biznaga de Oro (Złota Biznaga) jest dziś równie pożądana (jeśli nie bardziej) niż sama nagroda Goya.

TERRAL
Jest to bardzo częsty typ wiatru w Maladze, ciepły wiatr, który smaga miasto i wybrzeże w miesiącach letnich, pozostawiając po sobie bardzo wysokie temperatury.

SŁOWA I WYRAŻENIA
Malagueños mają bardzo osobliwy sposób mówienia. Są setki słów i wyrażeń, które mówi się tylko w Maladze. Złodzieje nazywani są “fangutami“. “cosqui” to znaczy uderzyć cię w głowę. Kiedy jesteś tam oszołomiony, to jest “alabo“.  “esmallao” to być głodnym lub “hacer una pirula” to złamać przepis drogowy…

VERDIALES
Jest to najstarsza z pieśni Malagi. Składa się z określonego rytmu śpiewanego i tańczonego. Towarzyszy mu orkiestra składająca się z dwóch lub więcej par talerzy, skrzypiec, tamburynu, dwóch do czterech gitar, kilku kastanietów i w niektórych stylach, lutni lub bandurrii. Verdiales uważane są za najstarsze z pieśni Malagi i wywodzą się z malagijskiej wsi oraz ze sposobu, w jaki mężczyźni zalecali się do kobiet podczas zbioru oliwek typu verdial. Każdego 28 grudnia w Maladze obchodzona jest Fiesta de los Verdiales, gdzie kolor i muzyka łączą się w jednym z naszych najbardziej ukochanych świąt.

MOC WINA MALAGUEÑO
Kto mógłby się oprzeć tapa z El Pimpi dobremu winu z Malagi? W Maladze jest bowiem 45 winiarni i 265 rodzin wina. Jak powszechnie wiadomo, w Maladze typowe jest wyjście na taras i zebranie się wokół dobrego talerza smażonej ryby z przyjaciółmi lub rodziną, więc w tej prowincji wino pełni niemal funkcję towarzyską.

POCHODZENIE COSTA DEL SOL
Określenie Costa del Sol, wbrew pozorom, nie wywodzi się z Hiszpanii, ale musimy cofnąć się aż do Austrii, nie mniej i nie więcej.

Podobno nazwa ta została użyta przez austriackiego konsula, który mieszkał w Kadyksie i regularnie podróżował wzdłuż wybrzeża aż do Almerii, i który był zaskoczony niesamowitym klimatem, który zawsze odczuwał przejeżdżając wzdłuż wybrzeża Malagi.

PIERWSZE MIASTO PRZEMYSŁOWE W HISZPANII
Podczas rewolucji przemysłowej prowincja Malaga była jednym z najbardziej zaawansowanych regionów Hiszpanii, zwłaszcza w sektorze odlewniczym, czego przykładem jest słynna saga rodziny Larios. W tym okresie Malaga posiadała dziesiątki fabryk, co czyniło ją pierwszym miastem przemysłowym na Półwyspie Iberyjskim.

INAUGURACJA PUERTO BANUS
Puerto Banus jest obecnie wydarzeniem na skalę światową, a dobrym tego przykładem jest fakt, że na jego inauguracji obecne były główne osobistości chwili: aktorzy Tony Curtis i Sean Connery, książę Rainier z Monako i Grace Kelly, Onassis czy młody Julio Iglesias, wśród innych bardzo znanych postaci sceny międzynarodowej.

Ojciec śródziemnomorskiego surfingu pochodził z Malagi
José Julián Almoguera (1953-2014) jest uważany za ojca surfingu w hiszpańskim basenie Morza Śródziemnego.

W 1970 roku, kiedy był jeszcze nastolatkiem, zobaczył w kinie Albéniz w Maladze film, w którym ludzie surfowali. Potem zaczął bezskutecznie szukać desek surfingowych. W końcu w stoczni Nereo, gdzie pracował jego ojciec, wykonano dla niego dwie ogromne deski surfingowe, które mierzyły 2,70 metra, ważyły 30 kilogramów i zostały ochrzczone mianem “portaviones”.

Przez prawie dwa lata ćwiczył samotnie, jako samouk i bez kombinezonów, aż stopniowo dołączyli do niego inni młodzi ludzie, a cztery lata później w 1974 roku powstał pierwszy aktywny klub surfingowy w hiszpańskim basenie Morza Śródziemnego: Málaga Surfing Club.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *